woensdag 12 november 2008

11-11 een verwijzing naar Rotterdam

De week was weer eens verschillend verlopen. Vanaf maandag was Rob koortsig. Veel pijn was het gevolg. Maandag was John ook nog eens vertrokken naar Marseille. En juist die nacht was de pijn voor Rob ondraaglijk en gilde hij van de pijn. Dan maar weer extra pijnstillers gegeven. Om 3 uur in de nacht belde ik John, wat te doen. Ik stond eigenlijk op het punt om een ambulance te bellen zo gilde Rob. Gelukkig werd hij om 3.30 rustiger en kon ik ook gaan slapen. De rest van de week ging het zo op en af. Vrijdag, zaterdag en zondagoverdag ging het gelukkig weer wat beter. Zondag nacht was weer hopeloos. Weer buikpijn. Maandagochtend na het spoelen knapte Rob weer helemaal op en 's middags kon hij gelukkig weer de volle tijd naar de peuterspeelzaal en lekker met de afgevallen bladeren gooien.
Dinsdag was weer een Radboud dagje. We moesten toch weer op gesprek bij de fysiotherapeute en psychologe. Dat heeft me een heel weekend hoofdpijn gekost, want John en ik houden niet zo van dat gepraat. En toen het gesprek weer hetzelfde verliep als de vorige keer, besloot ik om er definitief mee te kappen, dit werkt voor ons echt niet. Ik voel me niet op mijn gemak en heb geen behoefte aan dat gezever. Het komt allemaal zoals het komt, en wij zijn echt niet getraumatiseerd door dit, al lijkt net of dit allemaal moet. Echt niet!!!!! Ze kwamen wederom tot de conclusie dat ze zo op het eerste gezicht niks konden betekenen. Nou prima dan, houdoe en bedankt!
Daarna moesten we naar Dr Wijnen alias de koekenbakker. We spraken nogmaals alles door. Ik gaf aan dat ik op zoek wilde naar een arts die misschien dit toch al eerder had meegemaakt, want het lijkt me stug dat Rob echt de eerste is. Al moet ik heel de wereld overbellen dat maakt me niet uit. Dr Wijnen besloot ons door te verwijzen naar Prof. Tibboel in Rotterdam. Misschien komen we zo verder. Verder werd er weer een verblijfskatheter in zijn buikje gezet. Dit om even de angst van het steeds weer opnieuw de katheter in zijn buik te doen, weg te nemen. Dus zit er weer een slangetje in zijn buik. Dat vindt Rob niet erg. Nadat Rob: dag koekenbakker zei, konden we weer opweg naar huis.

Geen opmerkingen: