Vanmorgen 30 mei. Rob heeft koorts en spuugt wat. Ach denk ik het zal wel een griepje zijn, want Luuk had het ook gehad. Maar wat wel raar was, zijn linkervoet was dik. Dan maar naar de huisarts. Die kon niks vinden en vond het noodzakelijk om Rob zijn urine na te laten kijk in het ziekenhuis. Liefst in het Radboud. Konden we daar ook meteen naar zijn voet laten kijken. Dus zo gezegd zo gedaan.
In Nijmegen werd urine afgenomen. Ook werd de orthopeed gebeld voor zijn voet. In de tijd dat we moesten wachten op de uitslag van de urine konden we daar mooi terecht. De orthopeed was niet bang voor een gebroken voet, maar wilde vooral een foto laten maken, om te zien of zijn botjes in zijn voet niet ontstoken waren. Daar kon Rob namelijk ook koorts van hebben.
Weer terug naar uroloog. De uitslag van urine was goed. Maar Rob was inmiddels echt doodziek. Hij reageerde haast nergens meer op. Dus wilde de uroloog dat de kinderarts naar hem keek.
Dus werd Rob weer nagekeken. Ook werd er bloedgeprikt. En bij de orthopeed zouden we daar de uitslag van krijgen. Ondertussen werd de neurochirurg ook ingelicht.
Eerst maar even foto's maken van zijn voet en toen naar de orthopeed.
De foto's lieten niks gek zien. De orthopeed nam contact op met kinderarts. Het bloed liet ook niks ernstigs zien. Toch wilde de kinderarts Rob nog even aan de neurochirurg laten zien.
Maar omdat het ondertussen 17 uur geweest was, moesten we naar de EHBO.
Daar moesten we nog 2 uur wachten. Gelukkig knapte Rob wat op en John en ik zeiden al, inpakken en wegwezen.
Maar dat liep dus even anders. De neurochirurg verwachte niks ernstigs met zijn drain, maar wilde Rob toch een nachtje in het Radboud houden. Zeker gezien het feit dat hij hoge koorts had en had gespuugd.
Oke dan daar maar slapen. John nog op en neer om spullen te halen, want hier hadden we echt niet op gerekend.
Ik mocht gelukkig bij Rob blijven slapen (nou ja slapen!)
De hele nacht werd Rob goed in de gaten gehouden. En dan begin je te beseffen, dat het ook menens kan zijn. Dat het geen griepje hoeft te zijn en dat je dus echt altijd allert moet blijven.
De volgende morgen ging het gelukkig weer beter. Rob had nog wel koorts, maar had weer spatjes. In het ziekenhuis kun je lekker rondrijden in de rolstoel. en dat deed hij dan ook!
Vele dokters kwamen nog langs. De kinderarts, neuroloog en als laatste de neurochirurg. Zijn bloedwaarden waren wel gestegen, maar Rob deed het verder klinisch goed, dus om half 1 konden we eindelijk weer naar huis.
En wat denk je. Thuis werd Rob weer doodziek. 40 koorts en niks dan slapen, dus ziekenhuis maar gebeld (dat was de opdracht).
Toch maar even paracetamol en als de koorts niet zakt terugkomen. Gelukkig zakte die wel wat en bleven we lekker thuis!
1 juni. Rob is gelukkig weer wat beter en lacht weer. Wel kregen we vandaag een mevrouw op visite om te darmspoelen. Rob is heel makkelijk en liet het allemaal toe. Nou maar hopen dat het ontlasingsprobleem is opgelost. Dit waren 3 hectische dagen. En Rob is redelijk de oude. Het blijft dus alert blijven. Als Rob niet meer lacht dan is het menens. Gelukkig lacht hij bijna altijd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten