Gisteren voelde we het al zitten, maar vandaag is het dan ook echt te zien. Rob zijn eerste tandje. Jawel weer een mijlpaal in zijn leven. Wel mag hij nou tijdens de borstvoeding niet meer zo hard bijten, want dat kleine tandje is toch echt wel scherp. AU!
Afgelopen vrijdag is dan ook de spreidbroek binnengekomen. Iets voordat de therapeut kwam heb ik hem maar aangedaan. Was niet echt een handig werkje. Ook vond Rob het niet echt prettig. En orthopedische schoentjes en een spreidbroek... toch wel heftig. Het lachen verging Rob echt.
In de avond was hij dan ook echt niet vrolijk, dus maar even alles afgedaan.
Gedurende het weekend moest hij echt wennen aan die spreider. Ons vrolijk manneke was geen vrolijk manneke meer. Heel veel huilen. Ook kon Rob niet lekker slapen, omdat hij eigenlijk op zijn zijtje slaapt. En dat ging moeilijk. Toch maar iets op zijn zij gelegd en veel kussen onder zijn benen. Hij sliep dan wel, maar in de nacht was het hopeloos. Dus dat ding maar weer even uit, want een goede nachtrust is ook belangrijk. Ook begon hij steeds meer te spugen. Misschien wel van dat tandje je weet het niet.
Maandag ging het alweer wat beter, maar de altijd goedlachse, babbelende Rob was stil, en keek verdrietig uit zijn oogjes. Best zielig eigenlijk, maar verdorie het moet aan dat ding. Vandaag gaat het iets beter. Afgelopen nacht had Rob met die spreidboek goed geslapen. Maar zijn lach kwam pas terug toen hij in bad zat zonder dat ding. Ook babbelde hij toen weer wat. Nu hopen we dat het wat beter gaat, want zo kennen we onze Rob niet. Het zal wel wennen. Dan maar een extra knuffel voor ons manneke.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten