23/08 Vakantie

En dan is het tijd om te vertrekken. John, Stan, Gijs en Luuk reden vrijdag op zaterdag al naar Spanje. Myrne, Rob, Wiese en ik gingen zondag vliegen. En dat was maar goed ook nu Rob dus weer 3x daag die antibiotica moest. Toevallig was de vluchttijd zo dat we precies voor de volgende gift op de camping zouden zijn. De reis liep voorspoedig en door een fantastisch lieve Spaanse taxichauffeuse werden we op Camping Cypsela afgezet. Het voelde als echt thuiskomen.
En toevallig stond Alba ook net bij de ingang dus was de begroeting op de Camping heel hartelijk. En Rob was weer meteen helemaal gelukkig.
De eerste 9 dagen verliepen allemaal erg rustig. We konden dan ook alleen op de camping blijven ivm de infusen van Rob, maar aangezien er genoeg te doen is op de camping en de kinderen enorm veel mensen kennen, vermaakte ze zich prima. Ik was weer veel alleen met de kinderen want iedere donderdag ging John naar huis om zondags weer terug te komen. Maar op zich is dat geen probleem. De omgeving is bekend en op de camping zijn zoveel bekende.
Voormiddag gingen we heel vaak naar het zwembad. Of in de ochtend met de meiden naar de zumba en Rob keek dan natuurlijk toe, omdat Alba ons de zumba gaf. En af en toe deden Luuk en Rob ook een beetje mee.
We gingen een keer cultuur snuiven in Pals. Dat was gelukkig ook best te doen met de rolstoel. 1 keer maar hoefde ik Rob echt te tillen om een trap omhoog te gaan, omdat ik persee naar het pleintje wilde. Dat pleintje is nu eenmaal gewoon even een rust punt. Pals is nu eenmaal een heel mooi dorp.
Wiese had haar vriendinnetje Anne Fleur weer op de camping gevonden en ook ons vakantiekind Floris was weer regelmatig bij ons te vinden. Heerlijk om steeds al die kinderen bij ons aan de tent te zien. Zeker omdat Rob zo vaak aan de infuuspaal moest en zo kon hij toch gewoon meedoen. Paal op straat en tennissen maar.
De laatste twee weken waren toch wel extra gezellig. Aan de tent waren nu vaak 3 kinderen in een rolstoel en een heleboel gezellige tieners te vinden. Myrne had haar vriendin Emma weer daar en ook Tess sloot heel gezellig aan. En met Alex werd er ook nog een vloeiend Spaans gepraat , en met Kenneth werd regelmatig gedanst. Myrne en Tess presteerde het om op de muziek gezellig voor Kenneth te dansen en veel kinderen begonnen mee te dansen, maar omdat ze met de rug naar de kinderen stonden hadden ze het niet in de gaten. Het  waren echt twee dolle weken, waarin we genoten van meiden die een jongen in een rolstoel helemaal lieten stralen, maar omgekeerd ook. Maar ook Jurre, een tennisvriendje van Rob was vaak bij ons.
Zo hoort de participatiesamenleving te zijn, maar het lijkt wel of dat alleen daar kan. Hoe Spanjaarden met gehandicapten omgaan is gewoon prachtig. In de winkel wordt snel alles aan kant gezet om Rob er door te kunnen laten gaan. Maar gewoon hoe ze met hun omgaan is zo mooi. Zo gewoon maar zo welkom gevoeld. Iedereen kende inmiddels de 3 jongens en iedereen omarmde ze soms letterlijk.

Rob werd ook door het animatieteam overgehaald om mee te doen bij de mister Cypsela verkiezing. Nu hou ik totaal niet van zulke dingen, maar ja Rob wilde nu echt persée. Helaas was de TPV pomp inmiddels kapot dus moest een grote infuuspomp dienst doen als TPV pomp. Echter deze is veel groter en lastiger om mee te nemen. Gelukkig konden we van de kapstok een paal maken aan de rolstoel en zo kon Rob alsnog meedoen. 3 Rondes en samen met Myrne ging hij steeds het podium op.
De derde ronde was toch wel erg mooi. Rob en Myrne hadden samen een dansje ingestudeerd en als je ze dat dan ziet, dan is het toch even echt wel slikken, want wat gaat er dan veel door je heen. Zelfs Alba hield het niet droog. En Rob werd ook nog Mister Cypsela en hij schrok zo dat hij zijn naam hoorde dat hij spontaan begon te huilen. Het is echt een emo boy.
Gijs vermaakte zich zoals alle jaren weer met oudere jongens. Dit keer trof hij twee hele leuke jongens van een jaar of 18 maar het klikte enorm. Hij ging mee basketballen en 1 keer mocht hij zelfs mee snorkelen. Ook hij genoot enorm. Luuk speelde eigenlijk met verschillende kinderen. Maar vooral zwemmen deed hij het liefste. En vooral trucjes leren van het turnen.
Het was genieten ondanks dat het werk gewoon doorgaat. Veel zorgverlenen. Zeker omdat Rob toch weer een urineweginfectie kreeg en weer 5 dagen extra antibiotica moest. Zeker omdat vanwege het weer je Rob wat extra vocht moest toedienen. Zeker omdat zorg 24/7 doorgaat, ook op vakantie. De pompen houden er geen rekening mee dat je vakantie hebt en piepen 's nachts net zo hard als thuis.
Maar juist die kleine momenten maken het mooi. Het feit dat we met 2 rolstoelers over het zwembad rennen op de maat van de muziek. Het feit dat je kinderen ziet genieten. Het feit dat geluk dus in die kleine momenten zit.
Een heel mooi moment was het "huwelijk" van Alba en Rob. Het animatie team had dit geregeld. Het ging er de hele vakantie al over en het ging nog gebeuren ook. Na de minidisco werden Rob en Alba door priester Albert in het het "echt" verbonden met Cypsy als getuigen. Ik heb Rob nog nooit zo zien stralen en het was zo leuk om dit te zien. Deze fantastische meid is ook heel gek op Rob en Rob uiteraard op haar. Fran speelde op de gitaar en na afloop zongen Myrne en Emma ook nog een lied. Nooit samen gezongen, maar het klonk echt heel leuk! Weer zo'n geniet momentje.
Ja het was een vakantie met ups en downs. Zeker omdat je veel alleen bent en vaak aan de tent moet zitten terwijl andere mensen genieten van een borreltje samen aan de tent. Soms even eenzaam, maar dat vergeet je heel snel als je die bende in de straat samen ziet genieten. Twee engelse jongetjes die speelde met Rob. Nee de rolstoel bestond niet eens voor ze. Rob was Rob. En dat is zo uniek. Rob kan daar gewoon zichzelf zijn. En ondanks alles wat hij mankeert genieten en meedoen. De camping is echt super voor deze kinderen.

Zo kon Rob het basketbalveld niet op vanwege een verhoging. De volgende dag lag er een schuine plank en Rob kon meedoen.
En op de dag van vertrek vloeide er dan ook heel veel tranen. Niemand wilde naar huis. Afscheid nemen van heel veel bijzondere mensen. Kenneth, Emma, Alba, Vicky, Maria, Jordy, Tess, Jurre, twee lieve engelse jongens en nog heel heel veel meer.
Veel geleerd ook weer. Elk jaar opnieuw zie je daar veel kinderen in een rolstoel. Maar vooral ook ouders die eigenlijk allemaal stuk voor stuk de meeste zorg zelf doen om zo een zo normaal mogelijk leven te kunnen leiden. Zelfs op vakantie. Zelf zorgen voor hun kind en de zorg niet uit handen kunnen geven, omdat dit anders niet meer mogelijk is. Zo ben je als gezin samen op vakantie.
De terugreis konden we helaas niet met het vliegtuig. De prijzen bleven te hoog. Stan was inmiddels ook weer op de camping (was tussendoor naar Manouk in Frankrijk geweest) en zo moesten we met twee auto's naar huis omdat de infuuspaal alleen al 1 plek inneemt. En aangezien Rob alleen in de Vivaro kan zitten mocht ik met de auto en vouwwagen naar huis rijden. Een uitdaging die ik graag aannam.
Ging alles dan vlekkeloos de terugreis? Nee natuurlijk niet. In Valence bij het hotel kon de raam van de auto van John niet meer dicht, maar gelukkig kon de garage vlakbij de raam weer sluiten. Maar open kon die niet meer.
En midden in de nacht ging het brandalarm. Daar zaten we 4 hoog. Ik snel naar beneden gerend, maar het was toch echt de bedoeling het hotel te verlaten. Gelukkig hielp iemand mee om de rolstoel met infuuspaal naar beneden te sjouwen, terwijl Stan en Myrne de twee baby's van hun weer naar beneden brachten. Een prachtige stoet die best op mijn lachspieren werkte. Na een half uur konden we weer naar binnen. Alles was weer veilig. De volgende dag was het wel slecht weer onderweg, maar gelukkig waren we om 20.30 weer veilig thuis.
Back to real life

En ik sluit af met het liedje van deze vakantie.. Bailando