Dinsdag gingen Rob, Wiese en ik lekker met de trein naar Nijmegen. Dus Wiese in de rugdrager en Rob in de rolstoel. Een heel avondtuur, maar wel heel leuk, en zo was de weg naar het ziekenhuis een leuke reis voor Rob. Op alle stations zijn wel liften aanwezig en er zijn altijd wel mensen die je meehelpen om de rolstoel mee de trein in te tillen. Alleen op het laatste station konden we niet naar boven met een lift. Maar gelukkig hielp iemand mee duwen op een steile helling en zo konden we toch de tocht naar het ziekenhuis voortzetten.
Gelukkig kregen we een 1 persoonskamer. 's Avonds kwam John met de Stan, Myrne, Gijs en Luuk en de rest van de bagage.
Woensdag waren we al vroeg wakker. John kwam ook vroeg. De OK was al om 8 uur. Met bed en al door de lange gang naar het ander eind van het ziekenhuis. Best een eindje wandelen. Rob liet het gelaten toe. Ik ging mee de OK in. Daar vond Rob het niet meer leuk. Ik zei dat ze maar snel moesten handelen, want troosten lukt dan toch niet. En dan begint het wachten. Om half 11 ging ik terug richting vercouverkamer. Rond 11 uur mocht ik bij Rob. Langzaam werd hij wakker met 2 onderbeentjes in de gips. Dr. Gardeniers zei dat de operatie was gelukt. Achillespezen verlengd en in elke voet een grote pin om de botjes boven elkaar te houden. Maar toen ik vroeg of de chirurg ook nog was geweest voor de prolapsinjectie, sloeg de orthopeed zich voor zijn hoofd. Dat was hij vergeten, maar toen hij alsnog de chirurg belde was het te laat. Hij vond het echt heel erg. Nou moest Rob nog een keer.
Heel even had ik het er echt moeilijk mee, maar verwijten deed ik hem niks. We blijven nou eenmaal mensen, kijk en excuses doen dan al veel. Dr. Gardeniers baalde echt.
Maar eerst maar even afwachten hoe het met de voeten gaat.
Rob mocht naar de kamer en dronk meteen aan. Zijn infuus vond hij maar niks. Het zat blijkbaar niet lekker, want "hand doet pijn", zei hij steeds. Eten en drinken ging meteen weer goed. De rest van de dag bleef Rob goed liggen in zijn bed. 's Avonds regelde Dr. Wijnen (chirurg) dat Rob alsnog vrijdag geopereerd kon worden, zodat we niet nog eens terug moesten komen. Nou dat was een pleister op de wonden. Scheelt weer.
Donderdag was Rob alweer kiplekker. Eigenlijk was de opdracht rustig blijven liggen. Maar Rob vond staan en kruipen veel leuker. Ook met gips zichzelf op voeten en knie slaan was leuk, evenals op de spijlen van het bed slaan. TJa en dat was echt niet de bedoeling. Tijdens het darmspoelen werd mijn hoofd zelf doelwit van zijn acties (wraak?) .
Er werd iets verzonnen om iets rond zijn gips te doen om zichzelf niet te verwonden. Maar dat hielp niet echt. Zijn tenen waren 's avonds helemaal dik en dr. van de Pol (orthopeed) vertelde mij dat dat niet helemaal de bedoeling was en hij legde uit dat kinderen met gevoel in de benen normaal wel blijven liggen, omdat ze pijn ervaren.
Vrijdagochtend werd Rob alweer op 8 uur naar de OK gereden. Op de OK was het weer hetzelfde liedje. "Ik wil niet kapje op de mond", klonk het wel 10 keer terwijl hij het kapje op de mond had.
Terwijl Rob op vercouver lag, vertelde Dr. Gardeniers dat het verstandiger was om Rob tot boven in te gipsen. Toen Rob bijkwam zei Rob helemaal niks. Tja en dat gebeurt niet veel. Hij was echt van slag. Net op de kamer gekomen, moesten we alweer terug naar de gipskamer. En Rob had gelukkig alweer praatjes voor 10. Lekker liggend op bed stond Rob het allemaal toe dat zijn benen met paars gips werden versierd.
Hij at en dronk alweer en Rob was weer de oude. Dr. Wijnen kwam die middag langs hen hij hoopte echt dat het nu wel hielp, want het was de laatste keer dat hij dit toepaste bij Rob. Daarna legde hij uit wat er dan nog mogelijk was, en daar wordt je niet vrolijk van, dus moet het maar helpen.
Kort daarna belde ons pap, met super slecht nieuws. Ons mam had toch uitzaaiingen. Niet te geloven!! Slechter nieuws konden we niet krijgen. En dan zit je daar in het ziekenhuis. Je wilt naar je mama, maar kind kun je helemaal niet in de steek laten.
Dr. van de Pol kwam ook nog langs en hij zei dat we naar huis mochten. Wel over 2 weken de wonden laten bekijken.
En dan kom je thuis. Ligt daar een brief van de gemeente, met afwijzing t.o.v. woningaanpassing, Rob zijn kamer mochten we wel bouwen, maar extra speelruimte voor de rest van de kinderen niet met de uitleg dat de overige kinderen zich maar aan moeten passen aan de situatie en dus dat maar moeten slikken. Spelen is dus niet belangrijk voor hun. (het niet de letterlijke tekst, maar daar komt het wel op neer).
Zo kan hij wel weer op 1 dag. En maar blijven lachen voor de rest van het gezin.
Nu is het maandag. Rob zijn tenen blijven nog wat dik, maar het zal wel langzamer herstellen omdat hij daar geen gevoel heeft. Hij kan niet veel, alleen zitten en op de buik liggen. Amper kruipen. Maar hij blijft vrolijk en accepteert het allemaal weer. Echt een kanjer, niet te geloven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten