27/05 laatste dag ziekenhuis

Eindelijk de laatste dag ziekenhuis. Rob had heel goed geslapen. Als snel zei de verpleegkundige dat we naar een andere kamer zouden moeten. Oeps voor 1 nacht alles inpakken en verhuizen. Ook de TV zou dan lastig worden, want afmelden, aanmelden en weer extra kosten. Ze gingen toch nog een keer bellen naar de transfer en wat bleek. Ze waren er gewoon dus reden ze het zandbed van de kamer af en het andere bed erin. Meteen werd de kamer wat koeler en wat nog belangrijker was het was ineens heel rustig op de kamer. De chirurg kwam na een telefoontje van de Verpleegkundige en er werd nu inderdaad gestart met Cefuroxin via het infuus zoals ik had voorgesteld. Ze stonden inderdaag achter het argument dat ik ze had gegeven en zeker het feit dat er nu niks beters was, speelt ook mee. Ja lang moeten wachten, maar uiteindelijk dan toch dat gesprek gehad. Ook moest ik nog een kweek afnemen om nogmaal herpes virus, of misschien aanwijzingen voor en pyoderma Ellen Lotte en Henriette kwamen gezellig langs. TJa Rob had steeds onderonsjes met Lotte dus stonden wij er maar bij te kijken. Was leuk om te zien. Daarna kwam er een plastische chirurg kijken naar de hechtingen. De verpleegkundige had al gevraagd of de arts de hechtingen eruit wilde halen, want ze vond ze erg diep zitten. De arts was daar niet blij mee, haalde er 4 uit en zei dat dit een taak was van de verpleegkundige en niet van hem. Nou oke dan. Daarna kwam er een jongen die ook in de zorg zit zomaar even langs. Hij had de ijsprijs gewonnen en die kwam hij brengen. Mathijs kende het verhaal van Rob. En kwam daarom even langs. Bedankt! In de middag kwamen papa en Gijs. Gijs en ik gingen even naar de apotheek met het recept voor de cefuroxin, maar wat ik al vermoedde was juist. Het recept was niet compleet. Dus weer terug. En de recepten voor de infuuszakken en naalden etc ook regelen. De verpleegkundige begon met de hechtingen uithalen maar al snel kwamen we erachter dat dat geen doen was. Veel waren er helemaal ingegroeid en dan moet je wondjes maken om ze eruit te halen. Na een paar stopte ze en ze ging de arts bellen Het was geen doen. Teveel pijn en misschien een middel om pijn te verzachten. Ik mocht Rob vast tramadol geven, want het werd al snel duidelijk dat de arts niks wilde geven.John moest helaas naar huis, maar dat was achteraf helemaal niet fijn. De arts kwam gelukkig wel, maar echt blij was hij niet. Hij behandelde een hele bange Rob heel ruw en toen Rob zich bang aan de TV vastklampte werd hij boos en zei en nou de TV weg en pakte Rob bij de arm. Ik ging snel de verpleegkundige halen en gelukkig kwam ze meteen omdat vanmorgen ook al werd gezegd dat de arts niet zo heel vriendelijk tegen Rob was. De verpleegkundige was absoluut niet blij en zei net als ik dat hij wel met een kind te maken had. Uiteindelijk kregen super Marguerite en ik hem rustig. Ik geloof dat de arts toen hij begon met de hechtingen ook wel inbond, want ook hij zag dat het eigenlijk geen doen was. Eigenlijk had het onder narcose moeten gebeuren. Weer vroeg hij de verpleegkundige waarom hij erbij was geroepen. Nou zei verpleegkundige, wij moeten nog heel lang door met Rob en we moeten heel voorzichtig zijn met hem pijn te doen. Ik bevestigde haar woorden met het feit dat ik alles zelf doe om de angst voor verpleegkundige te voorkomen. Tenslotte is het een kind dat al 34 keer is geopereerd. Ja zei hij , maar nu wordt hij bang voor artsen. Ik zei, dat Rob geen angst heeft voor artsen die hem heel goed kennen, omdat ze weten hoe ze met hem om moeten gaan. Toen de arts klaar was was Rob heel heel erg boos. Tegen Margeruete en mij zei hij: Ik hou van jullie!!! Maar hem haat ik . " Oeps.. Tja. Wat moet je dan zeggen. Uiteindelijk werden alle hechtingen verwijderd, maar het was zo verschrikkelijk zielig. Zo pijnlijk. Zelfs de verpleegkudige sprak er schande van. En Rob was helemaal over de toeren. Vooral over het feit dat de arts hem heel hard bij de arm had gepakt. Daar bleef Rob steeds op terugkomen. Gelukkig hielp een ijsje en een grabbelton een beetje. De rest van de tijd bleef Rob dan ook vrij timide. We moesten nog flink wat regelen voor de medicijnen thuis. In de avond toen Rob sliep, kon ik nog naar de apotheek. Weer met 3 volle tassen weer terug. Nou de ambulande kan morgen wel een aanhanger meenemen. Gelukkig dat John al wat mee had genomen, anders had het echt niet meegekunnen. Nu de laatste nacht. Eindelijk. Weer 2 weken erop zitten. Dat is opzich niet veel, maar als je al die weken hier op gaat tellen... Morgen om 10 uur met de luxe taxi, die gele met zwaailampen, naar huis. Op naar mijn gezin. Gelukkig nog een halve dag vrij..