donderdag 29 augustus 2013

29-08 Rolstoeltennis

Rob en zijn vakantievriendin Alba
Na weer de zoveelste ziekenhuisopname is het altijd weer even bijkomen. Zeker ook voor Rob. Zijn kleine lijfke heeft toch weer een klap gehad.
Rob ging donderdagochtend gewoon weer even naar school en helaas moest hij door deze OK zijn eerste schoolzwemdagje missen. Dus hield ik hem maar thuis. Het gebied rondom de PAC was zo gezwollen en pijnlijk dat het de eerste keer niet lukte om de PAC aan te prikken. Meteen na het verwijderen van de naald kwam er ook veel vocht uitlopen. Gelukkig lukte het de tweede keer wel.
Vrijdag hoefde Rob ook maar een halve dag naar school en opnieuw was het aanprikken pijnlijk en ik besloot om de naald maar een weekend te laten zitten. Helaas voor Rob betekende dat wel een weekend lang vastzitten aan de infuuspaal, omdat het dan beter is om het infuus op een lage stand te laten lopen. Maar Rob zelf wilde dit nu veel liever. Echt fit was hij toch niet en zo kon hij lekker een weekend rustig aan doen. De Disney DVD's werden voor de dag gehaald en ze genoten daar van dus dat scheelde weer.
Zodoende hadden we een lekker rustig weekendje. Stan, Gijs en John gingen nog wel genieten in Almelo van een avondje  Heracles-PSV maar voor de rest gebeurde er naast het gewone werk niet veel in huize Van den Eertwegh.
Maandag was het weer gewoon school en iedereen vertrok alweer heel vroeg in de ochtend. Gijs begint al een beetje te wennen op zijn nieuwe school al heeft hij nog moeite om alle spullen echt mee naar school te krijgen. Regelmatig wordt er nog iets vergeten en dus gaan we hem voorlopig maar even helpen daarmee. Het valt ook allemaal niet mee.
Woensdag hielden we het kinderfeest van Luuk alvast. Luuk is nog wel niet jarig (19 september) maar soms komen dingen nou eenmaal zo uit. Vorig jaar is namelijk een kinderfeest voor hem erbij ingeschoten. Luuk is helemaal weg van de smurfen en nou ging hij met 4 meiden en 2 jongens naar de smurfen in de bioscoop. Recht uit school kwam iedereen mee. Snel een broodje knakworst en op met papa naar de bioscoop.
De zorg gaat tenslotte door, dus even een rustige middag met Wiese en Rob. (relatief rustig dan :-).)


Vandaag was ook de eerste keer dat Rob ging rolstoeltennis. Eindelijk hadden we gevonden waar Rob dat kon gaan doen en eindelijk was hij fysiek in staat om ook eens lekker te gaan sporten. Om 18.15 ging we samen op weg naar Sint Michielsgestel. Daar aangekomen vond Rob het allemaal nog al eng natuurlijk. Maar daar zag hij ook ineens meer kinderen in een rolstoel en al snel ging hij ook meedoen. Rob werd even apart genomen om met te kijken wat hij kon en wat nog niet. Ook had de trainer een sportrolstoel meegenomen maar dat was nog een stap te ver. Daar durfde hij nog niet in.
Het slaan tegen de bal ging al best goed en ik zag een zeer trotse Rob al hij de bal al over het net geslagen kreeg en gaande weg de training ging het inderdaag ook steeds beter. Rob genoot tussen al die kinderen in een rolstoel. Dat alleen was voor hem een unieke ervaring en meteen wist ik dat we er goed aan gedaan hadden. De trainer kwam na afloop vertellen dat hij wel talent had en dan krijg je toch wel kippenvel. Dit hadden we een half jaar geleden niet durven dromen maar vandaag flikte hij het gewoon.
Trots reden we samen naar huis en onderweg zei Rob ook dat hij de volgende les wel in de sportrolstoel wilde tennissen. Ik ben benieuwd.

woensdag 21 augustus 2013

21-08 operatie 36 Nieuwe PAC en gelukkig weer thuis

De nacht verliep goed. Het beschuitje wat Rob had gegeten, bleef er gelukkig in. We gingen gezellig PSV-AC Milaan kijken(1-1) maar zo gezellig was het niet, want Rob viel al snel uitgeput in slaap.
Helaas werden we al vroeg gewekt door een piepende pomp. De infuuszak was leeg, dus lag Rob om half 6 alweer televisie te kijken.
Rob lag gisteren de hele dag maar rustig
Zin om op te staan had ik nog niet dus maar gewoon even rustig liggen. Rob keek iig alweer beter uit zijn ogen. Het toegediende vocht had hem zeker goed gedaan.
Het wachten op de operatie kon beginnen.
Eerst werd er nog visite gelopen. Helaas mocht ik er toch weer niet bijzijn. Gelukkig kwam Dr. Roel Kurver later toch nog visite op Rob zijn kamer lopen. Super vond ik dat. Maar goed ook want zo konden we het protocol dat voor Rob gemaakt is voor OK ook nog bespreken.
Ook alvast zaken voor na de OK.
Gelukkig voor Rob was het OK  programma omgegooid en al om 11.30 mochten we richting het operatiecomplex. Helaas waren ze toch weer te snel geweest, want Rob moest weer onnodig lang wachten voor hij naar de OK (OK16 dit keer) gebracht werd. Gelukkig kwam Dr. Ivo nog even langs en zo konden we nog wat doorspreken.
Rob ging wel wat onrustig onder narcose. Zijn hand waar zijn infuus in zat was gewoon heel pijnlijk en bij het inspuiten van de narcosevloeistoffen was dit allemaal erg gevoelig. Later begrepen we ook waarom want zijn hand was toch wat gezwollen.
Het wachten kon beginnen. Dit keer niet lang want een PAC vervangen is relatief een kleine ingreep.
Na een uur en een beetje mocht ik dan ook alweer naar de vercouver ruimte. Rob werd al vrij snel wakker. De PAC bleek nog steeds op de zelfde plek te zitten en dat vond ik wel een beetje jammer omdat die vlak  boven de tepel op een onelegante plek zit. Maar Ivo die al snel kwam legde ook uit dat dat bloedvat nog uitstekend was om de nieuwe PAC aan te leggen en als die op een andere plek gelegd werd dat Rob er weer een litteken zou overhouden. En zo zou het voor Rob iets minder ingrijpend zijn. Ja dat is natuurlijk een goede uitleg. Het was vlot verlopen.
Al heel snel mopperde Rob dat hij naar de kamer wilde en dat mocht van Ivo en we zouden snel naar huis mogen omdat ik als moeder toch alles zelf kon doen. Nou daar waren we het natuurlijk mee eens.
Terug op de afdeling konden we het infuus op de PAC aansluiten en gaven ook nog wat perfalgan, want Rob had toch wel heel veel pijn bij zijn schouder en bij zijn PAC.
Nadat Rob nog wat beschuit had gegeten ging ik snel spullen pakken. Ivo kwam nog even langs en ook Dr. kurver. Er moest nog een afspraak met de kinderarts gemaakt worden en Ivo de Blaauw zien we in september.
Dus naar huis. En thuis maar snel het infuus weer, want eten en drinken ging nog mondjes maat. Morgen starten we de TPV weer op. Het was nog wel erg druk voor Rob en dat uitte hij in ontzettende boze en chagrijnige buien. Gelukkig voor hem moesten de jongens voetballen en zo keerde de rust terug. Nu ligt hij lekker rustig in zijn bed.
Stan, Myrne en Gijs zijn inmiddels ook op school begonnen. Gijs voor het eerst op de middelbare school. Helaas heb ik die dag weer gemist. Maar er volgen nog vast heel veel mijlpalen.

dinsdag 20 augustus 2013

20-08 en dan ineens is het allemaal spoed

Zo type je een blog en zo word je gebeld dat Rob enorm ziek is op school. Gelukkig was Myrne nog thuis en samen rende we naar school toe. Arme Rob, alles had hij uitgespuugd. Op dat moment voelde bij zich weer wat beter, dus hoopten we dat het bij die ene keer spugen zou blijven.
Ik mailde meteen naar de kinderarts en chirurg dat Rob nu ook nog moest spugen en ik ging streng zijn urineproduktie bijhouden al vrij snel kreeg ik antwoord van Jos Draaisma dat hij de chirurgen had benaderd en dat ik eigenlijk snel bericht zou gaan krijgen over wanneer de operatie van de PAC zou gaan plaatsvinden. Dus werd het een dag van wachten.  Helaas bleef Rob ondertussen spugen en langzaamaan zag je gewoon dat Rob vocht te kort ging krijgen.  Ja en zonder PAC kun je niks intraveneus bij geven.
De mailbox bleef leeg. De spanning nam wel toe. In de avond zag ik ook weer dat zijn gewicht enorm snel afnam.  Zaterdag nog 23.3 en nu nog maar 21.9 . Ook de urineproduktie nam af en ik kreeg op dat moment ook de mail binnen van Marc Wijnen dat Rob voor vrijdag op programma stond, maar tegelijkertijd ook met de vraag of dat dat te laat was. Ik mailde al mijn bevindingen terug naar de  chirurg en de kinderarts.  Gewichtsverlies, spugen, urineproduktie,  etc. Kreeg eigenlijk vrij snel een mail terug dat de kinderarts de volgende ochtend zou bellen.
Een beetje ongerust ging ik naar bed. Rob zag er gewoon echt ziek uit. Gelukkig hielp JanPeter Rake mij even. Ik voerde alle controles uit die hij doorgaf en zo wist ik iig nog beter waar ik op moest letten en het sterkte mij om nu zeker te zijn dat Rob dinsdag toch echt opgenomen moest gaan worden.
De nacht verliep dramatisch voor Rob. Steeds weer spugen,  maar er kwam eigenlijk niks meer uit, dus wat had hij veel pijn.
Om half 8 zat er al weer een berichtje in mijn mailbox dat de operatie dus eigenlijk vandaag of morgen moest gaan gebeuren.  Ivo de Blaauw belde mij al heel snel op, dat er een bed was geregeld voor Rob. Konden we iig vast een infuus aanleggen en vocht toedienen. Een kinderchirurg io zou ons deze dag begeleiden.  Ik mocht hem niet meteen de kast opjagen van Ivo. Oke ik beloofde dan maar om mezelf in te houden. :-)
Dus snel spullen pakken en naar Nijmegen.  Aangekomen op het strand kwam de chirurg al snel en ik stelde me maar voor als Gitte de verschrikkelijke.  Ik geloof dat hij er wel om kon lachen.
Rob was inmiddels erg slap van alles en ging meteen in zijn bed liggen en daar bleef hij de rest van de dag dan ook goed inliggen. Totaal geen zin om iets te doen. We gingen nog 1 keer de PAC te proberen.  Nadat ik die had aangeprikt,  kon ik hem toch weer een beetje doorspuiten en we besloten om toch nog met urokinaze de PAC open te krijgen. Maar helaas bleek het ijdele hoop. Een operatie kon dus niet vermeden worden.
Daarna moest er toch een infuus worden aangelegd.  Rob besloot in eertse instantie om enorm tegen te gaan werken. Maar nadat ik hem streng had toegesproken gaf hij toch zijn arm aan de chirurg. Gelukkig zat het infuus meteen goed, en ook werd er meteen bloed afgenomen.  Wel hebben we er weer suizende oren over gehouden.  Rob heeft geloof ik erg hard gegild.
Daarna gingn Rob televisie kijken.  Hij was echt enorm suf. Even later bleek ook waarom. De chirug vertelde dat de bloeduitslagen toch wel uitdrogingsverschijnselen vertoonden en zeker zijn glucose was te laag (2) dus kreeg hij snel glucose bij.
Om 16 uur kreeg Rob een echo in zijn halsgebied om te kijken of de bloedvaten goed waren om een nieuwe PAC in te zetten.  Een echo doet eigenlijk nooit zeer maar ineens liepen bij Rob de tranen over de wangen. Mama het doet zoveel pijn zei hij ineens.  We schrokken eigenlijk wel want wat bleek dat de echo te hoogt van de VP drain erg pojnlijk was. Erg vreemd.  Gelukkig kon de echo wel afgemaakt worden.  Terug op de kamer wilde Rob ineens een beschuitje.  Gelukkig dat is weer positief.
Wel was hij enorm emotioneel.  De chirurg io kwam nogmaal even langs om de dag door te nemen.  Een fijne arts, die enorm luistert en ook interesse heeft in de manier waarop je de zorg regelt.  Iemand die je het gevoel geeft gelijkwaardig te zijn.  Ook had hij enorm interesse in het verhaal rondom de chronische patiĆ«nten.

Rob ligt nu lekker rustig in bed. Marc kwam nog langs om te vertellen dat de operatie woensdag middag zou gaan plaatsvinden.  Ook kwam Jos Draaisma langs en vertelde dat het goed was dar Rob er was. Mijn mails waren zeker terecht en ook hij baalt dat ze de PACniet kinden redden, maar die vetten in de TPV zijn gewoon niet goed voor zzo'n lijn.
Nu op naar morgen.  Operatie 36. Ja het lijkt wel routine werk geworden.  Maar spannend blijft het altijd.  Op naar morgen.

maandag 19 augustus 2013

19-08 op naar operatie 36

En dan zitten er 3 kinderen alweer een week op school. De vakantie lijkt al weer heel lang geleden. Meteen weer in het ritme, want dat verleer je nooit. Wiese mocht starten in groep 3. Altijd een heel leuk jaar. Een jaar waarin ze zoveel leren. Ook betekent dat dat ze de veilige speelplaats van de kleuters moeten verlaten en tussen voor in hen hele grote wilde kinderen moeten spelen. Tja en als je dan de allerkleinste bent van die hele speelplaats, dan zien ze je wel een over het hoofd. Gevold is dat ze al twee keer ondersteboven is gelopen. Maar ze vindt het wel helemaal geweldig. Ook had ze vrijdag haar eerste turnles en ze vindt ook dat fantastisch! Ze stond thuis al regelmatig op haar hoofd dus nu maar in de turnhal gaan beginnen
Lotte en Luuk genoten tijdens de minidisco (Cypsela)
Luuk gaat alweer naar groep 7. Hij zag er enorm tegenop, omdat het vorig jaar allemaal niet geweldig liep in die klas. Veel pesten en gewoon een klas met kinderen die in zijn ogen gewoon niet opletten. Deze week leek al wel wat beter te gaan, al stond hij deze morgen weer op met hele slechte zin en geen zin om naar school te gaan. We wachten af.
Gelukkig maakte zaterdag een overwinning op het voetbalveld ook weer veel goed.
Rob zit alweer in groep 4. Nieuwe juffen dus dat betekent ook veel op school zijn voor kleine gesprekjes. Het wordt een jaar waarin het schoolzwemmen begint en ik dus 1x in de 14 dagen een middag mee naar het zwembad moet om mee te helpen. Ook dat maar inplannen dus. Ook ga ik nog een paar keer assisteren met de gymles. Even opgang helpen en daarna zal het wel gaan lopen. Ook de skoolmate zal ingezet gaan worden al moeten we nog even met zijn allen kijken hoe dat ding precies werkt.
De oudste 3 hadden nog vakantie dus die deden ook letterlijk geen fluit. Soms toch maar even achter de broek aan zitten.
Gijs en Wiese op vakantie
Helaas voor Rob start het nieuwe schooljaar ook weer met enorme pech. Op de vakantie al merkte ik dat zijn Port-a-cath soms wat slechter werkte. Met heparine kreeg ik hem dat wel weer aan de gang en kon de TPV en extra NaCl toch gegeven worden. Na de vakantie heb ik daarover toch maar een mail gestuurd. Vrijdag kreeg ik een mail terug dat de kinderarts nog zou bellen. Dat gebeurde vrijdagavond dus. We moesten meteen zaterdag komen om de loog procedure op te starten. In eerste instantie werd mij uitgelegd dat het met verdund zoutzuur zou gaan gebeuren.
Zaterdagmorgen dus balend naar het Radboud. Tot mijn verbazing gingen ze aan de slag met Natriumhydroxide maar ik las al snel dat dit ook een protocol is. De verpleegkundige legde alles uit hoe we het gingen doen. Eerst 1,5 ml van dat spul en daarna elk half uur 0,5 ml. Dat ging dus al met al ruim 8 uur duren. Daarna nog 1,5 ml nacl ook in porties van 0,5 dus we waren ruim 10 uur zoet.

Ik mocht het allemaal zelf doen en na de tweede gift kwam er al niemand meer kijken. Zodoende hadden we een rustige dag samen. Rob en ik vermaakte ons een beetje met spelletjes en ook de ping pong tafel werd flink gebruikt. Ook konden we lekker even naar buiten.
In het protocol stond dat het in het begin het doorspuiten wel steeds zwaarder kon gaan worden. Nou dat gebeurde ook, maar na 8 ml vond ik het te zwaar en ik riep de verpleegkundige erbij. Ook zij vond dat het raar ging. Maar eigenlijk was er niet veel ervaring, dus ging de verpleegkundige de kinderarts bellen. De kinderarts ging al snel overleggen met de supervisor.
Het was inmiddels 8 uur en ook de kinderarts Dr. vd Flier kwam kijken. Hij vond het ook meteen niet goed en ging over leggen met Jos Draaisma. Er werd besloten om de NaCL iets later te geven om zo de NaOH nog wat tijd te geven. Maar helaas de PAC wilde helemaal niet meer. Er was geen vloeistof meer in te krijgen. Dr vd Flier zei dat Jos zelf nog zou komen. Maar na een uur kwam hij terug en zei dat het eigenlijk allemaal geen zin meer had. Er moest een nieuwe PAC ingezet gaan worden. Dat betekent dus weer een operatie. Weliswaar geen grote, maar het is wel noodzakelijk. We mochten naar huis en maandag zouden we horen wanneer Rob aan de beurt is. Het moet natuurlijk wel zo snel mogelijk.
Verder kreeg ik wel de compimenten dat de PAC van Rob zolang heeft gezeten. Ja zei de arts dat is een voordeel als er maar een heel klein team met de Port-a-cath werkt. Het blijkt dat de PAC dan veel langer meegaat.
En over dat laatste ga je dan weer nadenken. Weer een argument dus waarom ZIN (zorg in natura) dus geen optie is. Dus eigenlijk ben je dan maar blij dat je alles zelf doet.
Nu op naar operatie nummer 36. En hopelijk heel snel want Rob is inmiddels al bijna een kilo kwijt en dat terwijl we juist ondekte dat Rob zo enorm gegroeid was. 1.24 m en 23 kilo!
Gisteren nog maar even de verjaardag van Wiese gevierd want ook dat gaat door. 4 Augustus is zij 6 geworden en gisteren hadden daar dus een heel gezellig feestje van.

zaterdag 10 augustus 2013

10-08 even een kort blog over de vakantie

wachten op het vliegtuig
En daar gingen we op 28 juni. Myrne, Rob, Wiese en ik vlogen naar Spanje. Al flink gepakt en gezakt en gelukkig had ik ons pap ook al wat spullen mee kunnen geven. Tenslotte waren wij de eerste 4 dagen daar zonder de andere en er moesten al een boel verzorgingsspullen mee. Ons pap ging ook naar de camping en hij zou ons in Gerona ophalen.
En zo gebeurde het. Om 12 uur stonden we nog op het schoolplein. Het was de allerlaatste dag van Gijs op de lagere school. De musical op woensdag avond ging fantastisch en zo kon hij met een goed gevoel afscheid nemen van de lagere school.
Daarna reden we meteen naar het vliegveld. Afscheid nemen van de andere en daarna naar de douane. Gelukkig verliep alles voorspoedig en om 6 uur al zaten we in de auto van ons papa opweg naar de Camping waar Ank het eten ook nog eens klaar had. Daarna werden we naar een huurtent gebracht en de vakantie kon beginnen.
Wel was het nog het een en ander improviseren. Tenslotte had Rob 2 infuuspompen bij en de infuuspaal hadden we niet mee kunnen nemen. Gelukkig voldoen tentstokken ook aan de eisen en zo werden de pompen aan de stokken gehangen en de zakken werden met een stuk touw aan de dwarstokken vast gemaakt.
We kwamen de eerste paar dagen uitstekend door. Gelukkig niet te warm (25 graden) en zo konden we lekker wennen.
Maandagochtend kwamen dan gelukkig John, Stan, Gijs en Luuk ook aan met de auto en de vouwwagen. Het opbouwen kon beginnen en dan pas begint de vakantie echt.
We hadden de kinderen wel vooraf verteld dat het een andere vakantie zou worden dan anders. Nee geen vakantie met uiteten en veel uitstapjes maar eigenlijk meer een huisverplaatsing. Gewoon omdat de kinderen thuis niet veel hebben en zeker Rob kan thuis helemaal niks. Dus werd het een vakantie met gewoon elke eten koken en dat betekent dus ook boodschappen doen, opruimen en afwassen. Maar ook kleding wassen. Maar daar staat tegenover dat ze heerlijk kunnen zwemmen en 's avonds kunnen genieten van muziek oid. Of gewoon een leuk potje kaarten aan de tent. In de ochtenden konden we nog het meeste doen. Dan was Rob verlost van de TPV en het infuusvloeistof. Vaak gingen we dan naar het zwembad of soms naar het strand. In de middag was het gewoon koken en warm eten en daarna was het alweer tijd om de TPV klaar te maken. De andere kinderen gingen dan vaak nog even zwemmen, maar ook spelletjes spelen, badmintonnen en heel vaak met andere kinderen spelen.
Rob ging dan met zijn rugzak met TPV soms even alle tenten langs want racen dat kon hij nu volop. Gewoon weggaan zonder dat we hem eerst moesten helpen om een trap af te komen. Dat is zo geweldig.
Sowieso was het op de camping makkelijk met de verzorging. Als zijn stoma eens lekte dan reed ik hem met rolstoel naar de doucheruimte en kon ik hem in een tuinstoel uitstekend douchen. Zo ontzettend makkelijk!! Gewoon een luxe voor ons allen.
Wel was John heel vaak naar huis. Na 10 dagen vloog hij terug naar Nederland. Wel kwam hij nog 2x terug voor 4 dagen. De eerste keer nam hij Indy mee en toen Indy vertrok kwam gelukkig Lotte naar de camping om mij een week te helpen. Want steeds alleen zijn is gewoon geen doen. Je bent dan toch steeds vanaf 8 uur 's morgens aan het racen tot 23 uur. En Lotte is zo'n geweldig lieve meid. Ze helpt me fantastisch! En de kinderen vinden het helemaal een feest als zij er is.
Stan moest ik ook 10 dagen missen omdat hij in die tijd naar Manouk in Frankrijk ging. En zo was het bij ons een heel logistiek gebeuren om iedereen op de juiste plek te krijgen want Indy ging na een week weer naar huis en op die dag kwam Lotte juist bij ons.
En de laatste 10 dagen waren Stan en Manouk weer op de camping en was Lotte juist weer teruggereden samen met John.
Helaas liep niet alles helemaal zoals het hoorde, maar dat zijn we gewend. Al na een week was de band van Rob zijn rolstoel kapot maar gelukkig kon die door een plaatselijke fietsenwinkeltje na 2 dagen weer gemaakt worden.
Ook hadden we een enorme storm meegemaakt waarbij het keihard werken was om de hele voortent te redden. Met hagelstenen groter dan pingpongballen en wind die vele voortenten en partytenten verwoestte. Gelukkig konden we de luifel er heel snel afkrijgen en de voortent dicht krijgen en door aan de stokken te hangen en deze steeds weer opnieuw te spannen hebben we de boel gered. Natuurlijk gebeurt zoiets als je alleen bent. Maar ons gezin hielp elkaar enorm en door de samenwerking lukte het ons. Wel was er het besef hoe kwetsbaar een gehandicapt kind dan is. Want net toen storm losbrak, lag Rob op zijn veldbed aan de TPV aan de infuuspaal en kon dus geen kant op. Dan word je hoofd net een computer die heel snel nadenkt wat je nu eerst moet doen en welke stappen het beste zijn. En gelukkig kozen we voor de juiste Eerst de voortent dichtmaken en dan pas Rob de vouwwagen in. Ben wel trots op mijn kinderen hoe iedereen in geval van nood elkaar dan enorm helpen. Maar ook hoe andere mensen in je straatje dan elkaar gaan helpen. Enorm mooi om te zien. En het schepte meteen een band met iedereen waardoor het eigenlijk alleen maar gemoedelijker werd.
En dan was er nog die dag dat we tijdens onweer in de nacht ontdekte dat Rob enorm ziek was. De thermometer gaf 40.9 aan. Dus werd het een dagje SEH in Palamos samen met John en Myrne. Dit omdat Myrne inmiddels vloeiend Spaans spreekt omdat ze geloof ik de hele dag alleen maar met Spaanse mensen optrok.

Rob weet daar zelf helemaal niks meer van. Hij heeft 2 dagen lang alleen maar geijld door de koorts. Gelukkig kregen we een fantastische kinderarts die enorm goed luisterde en ons helemaal betrok bij alles. Omdat ik mijn noodkoffer bij had zag hij ook wel dat Rob meer mankeerde dan alleen koorts en hij toonde onmiddellijk respect dat ik de zorg zelf deed. We voelde ons echt patient als partner. En steeds weer kwam hij met ons overleggen wat te doen. Uiteindelijk bleek het te gaan om een urineweginfectie, een ontstoken teen, rode oren etc. Kortom eigenlijk vanalles en we moesten onze meegebrachte ceftriaxon (IV) starten. Wel overlegde ik nog even met Nijmegen of ik de juiste bereidingswijze ook weer in mijn hoofd had. Maar gelukkig klopte dat.
Rob werd wel erg verwend toen hij in een geleende hangmat voor de tent lag. Het hele straatje kwam wel even langs en veel mensen van het animatieteam kwamen langs waaronder de lieve Alba. Alba was helemaal verliefd op Rob en had inmiddels 4 woorden Nederlands geleerd namelijk Ik hou van jou! Rob de man van de vele knappe vrouwen. Lotte, Alba, Elise en Ingrid en ik moet zeggen, smaak heeft hij zeker :-)
Alba bij Rob op zieke bezoek
Maar gelukkig verliep alles verder best goed. Wiese speelde heel veel met Luna, Anne Fleur. Gewoon meisjes van haar leeftijd en vooral Anne fleur is een echte vakantie vriendin. Zo mooi om te zien hoe 2 meisjes gewoon met poppen spelen.
Luuk was wel wat meer zoekende op de vakantie. De eerste twee weken vond hij het enorm leuk om met neefje Raf te spelen. Daarna was het even zoeken en heel even speelde hij ineens met de overbuurjongen.
Gijs was zo stoer om samen met John (een andere John dan) een straat barbecue te organiseren en ik moet zeggen, dat hadden ze fantastisch gedaan. Zo leren ze op vakantie toch nog heel wat bij. Nee een keer geen TV en geen computer, maar spelen en dingen organiseren.
Wiese en AnneFleur 2 echte vriendinnen
Zoals al eens gezegd vermaakte Myrne zich vooral met het animatieteam. Ze hielp ze mee om als tolk te fungeren tussen de Nederlandse en Engelse kinderen en het team. En omdat ze Spaans heeft op school is dit nu extra makkelijk. Myrne heeft zich ook enorm vermaakt met Emma. Een nederlands meisje dat al jaren in Frankrijk woont en ze zijn al een jaar dikke vriendinnen (echte giebelmeiden).
Stan was vooral happy toen hij bij Manouk was en Manouk bij ons natuurlijk.
En zo vlogen er 5 weken voorbij. En met zeer veel pijn in ons hart moesten we weer gaan. Ik vloog dit keer terug met Luuk, Rob en Wiese en John kwam na met Stan, Manouk Myrne en Gijs. Een vakantie om wederom nooit te vergeten ondanks dat alle zorg en zorgen gewoon doorgaan. Want wat blijf je blij dat je alle zorg zelf kunt want anders hadden we toch weer 5 dagen in het ziekenhuis moeten zijn. Sterker nog, dan hadden we gewoon niet eens kunnen gaan.
Ja zo blijf je ook tijdens de vakantie aan het werk, maar de kinderen genieten en dus geniet je mee. En daar gaat het om..