16/05 de rugplastiek is klaar, operatie nr 34 zit erop

De nacht was hopeloos. Rob was echt heel ziek. De temperatuur liep op tot 39.7. Om 12 uur nog maar paracetamol en gedurende de nacht zakte de koorts geleidelijk aan. Om 6 uur nogmaals paracetamol en eindelijk was de temp gezakt tot 37. De operatie kon dus doorgaan. Masja ging gelukkig weer

mee naar de OK en dat is voor Rob altijd fijn want zij kent Rob als geen ander. We gingen naar OK4 maar eerst werd Rob op de verkoeverkamer gereden. Daarna naar de Ok ruimte en gelukkig ging alles redelijk vlot. Rob was bang, maar onderging alles weer door in dat wereldje te gaan zitten waarvan niemand weet waar of wat dat nou is. Ik blijf het een apart iets vinden. En het wachten kon beginnen. Ja dat went. Dit keer een redelijke korte wachttijd. Na iets meer dan 1,5 uur al kwam de plastische chirurg. De operatie was goed gelukt. Van de linker bil had hij een stukje spier genomen en gedraaid zodat die mooi over de wond viel. Daarna met huidlap dichtgemaakt. Wel had hij nog een drain aangelegd voor het overvloedig wondvocht, die 2 dagen moet blijven zitten. Ook minimaal 9 dagen in het zandbed ipv 7. Na ongeveer 15 minuten was Rob ook op de verkoever en mocht ik erbij. Rob was wel wat wakker aan het worden, maar helaas was hij ondanks zofran nog steeds erg misselijk. Wel waren de eerste woorden van Rob: Mama ik hou van jou.. En zie het dan maar eens droog te houden. Gelukkig gaven ze Rob nog iets bij tegen de misselijkheid. Helaas mocht dat nog niet erg baten, maar ineens moest hij enorm spugen en dat luchtte hem wat op. Al snel mocht hij naar de afdeling, waar het zandbed klaarstond. Het was een heel gevaarte. Een soort van badkuip gevuld met zand met een zeil erover. Door dat zand word lucht heen geblazen waardoor je een soort zweef effect. Het is dus erg zacht, maar maakt wel een enorme herrie. Net een stofzuiger die aanstaat. Rob onderging het allemaal nog gelaten en de wond op zijn linker bil zag er prima uit. Wel erg groot. 21 hechtingen telde ik. Weer een litteken erbij. Zijn lijf is nu echt een landkaart geworden. Buik, benen, rug en billen... Rob moest wel heel erg wennen aan het zandbed en af en toe werd hij erg boos. Papa kwam gelukkig ook en dan is natuurlijk altijd goed. De fysio kwam ook langs om te kijken of Rob goed doorademden en even goed bewegen met de armen door ballonnen over slaan met papa en mama. Prof Mark Wijnen van de Chirurgie kwam ook even langs. Hij wild gewoon even bijpraten en informeren hoe het ging. Het werd een boeiend gesprek, waarin ook de situatie laatst op de SEH ter sprake kwam. En idd was het niet erg goed dat Rob zo naar huis is gegaan. Het had gewoon zo niet gemogen. Maar vooral boeiend was het hoe het toch kon dat dit nog kon gebeuren. Waarom gebeurt dit nog steeds? Maar wat ook ter sprake kwam, was de gezondheidtoestand van Rob. Het is namelijk nog steeds raar dat Rob steeds onverklaarbare koortsen krijgt. Waarom krijgt hij die wond bij zijn stoma en wat ook nog steeds een raadsel is, is de pijn bij zijn colostoma. Je kunt dan merken dat Mark een super man is. Begaan en luisterend en meedenkend. Ook hij vindt dat ik als moeder gewoon vaker bij overleg aanwezig moet zijn. Misschien zelfs ook tijdens het dagelijks overleg bij artsen als ze op afdeling zijn. We hebben dus nog veel op te lossen. De puzzel rondom Rob is gewoon niet compleet.

Ook Horst Scharbatke kwam nog langs. Helaas kon hij ook niet meer vragen beantwoorden, met wat er nu moet gaan gebeuren met de wond van het stoma. Dat het zo niet kan is wel duidelijk, maar wat er wel moet gebeuren.. Hij gaat even verder overleggen. Ja het Radboud mag trots zijn op het kinderchirurgenteam. Het is gewoon een goed team dat wel luistert en zo begaan is met Rob. Een team dat niet die arrogantie uitstraalt waar veel mensen vaak over klagen. Gewoon van mens tot mens praten. Rob at ondertussen lekker zijn spagetti op. Gelukkig was de misselijk helemaal verdwenen. Superfit kun je nu ook weer niet zeggen, maar het ging best redelijk. Dr Prof Ulrich kwam ook nog langs. Hij legde nogmaals uit wat hij had gedaan. Ook dr. Ulrich is een fijne arts. Heel lief voor Rob. Ja het blijft een enerverende dag, zo'n ok dag. En zeker het gesprek met Mark Wijnen zet je aan het denken. Want waarom is er niemand die dit bij Rob op kan lossen, sterker nog, waarom is er niemand die weet wat er nou precies speelt. Rob probeert nu te slapen, maar dat getril van zijn bed vindt hij niet echt geweldig. Helaas moet dit toch nog echt even. Hopelijk een goede nachtrust, want daar zijn we wel aan toe. PS ik heb gister per abuis de verkeerde afdeling op geschreven... De afdeling waar Rob ligt heet het STRAND. tja eigenlijk stom als je in een zandbed ligt. Dan moet je wel op het Strand en niet op de ZEE, dan had hij wel een waterbed gehad.. FLAUW