04/05 Weer thuis, koorts

De wond heeft toch veel met me gedaan. Elk uur werd ik wel wakker, mijn hoofd vol met vragen. Is er kans op extra infectie nu? Hoe moet het verzorgd worden. En kan ik dat wel. Is het steeds erop gaan zitten wel goed. Kan het me namelijk niet voorstellen. En zo verliep de nacht dus voor mij weer dramatisch. Rob sliep gelukkig wel de hele avond door. Om half 8 werd hij wakker. Hij besefte meteen dat hij vandaag weer naar huis zou mogen. Maar Rob wilde eerst eten en werd van alle kanten verwend op de vuurtoren, want er waren alleen maar verpleegkundige en voedingsassistenten die Rob heel goed kende van toen Rob nog altijd op de vuurtoren lag. Het was zelfs best gezellig. Ik mocht gelukkig ook de hele zorg zelf doen want ze wisten dat ik best zelf het infuus af kon koppelen en de lijn kan hepariniseren. Nog grappiger was dat er een stagiaire mee mocht kijken hoe ik het deed. Dr Ulrich kwm om 8.50 al langs. Hij bevestigde nogmaals dat Rob 14 mei weer zou worden geopereerd. Daarna ging de professor voordoen hoe ik de wond moest verzorgen, en ik moet zeggen dat ik wel eens leuker werk heb gedaan. Vooral dat gaas helemaal naar boven in de wond stoppen is geen prettige bezigheid, maar ja we gaan er maar aan beginnen. Het is "maar" 10 dagen twee keer per dag. Ook moeten we woensdag op de poli komen om de wond te laten zien. En nog wat recepjes en we mochten gaan. Dus gepakt en gezakt weer naar Nijnsel. Maar onderweg kwamen we ineens Dolf tegen die altijd komt tekenen voor kinderen en hij was zo aardig om nog snel een prachtige piratenboot voor Rob te tekenen. Nog snel bij de apotheek langs en naar huis. Rob was zo blij dat hij begon te huilen en toen Lotte ook nog hier bleek te zijn was het natuurlijk helemaal feest. Maar het is vrijdag, dus tijd om bij te komen is er niet, dus aan de slag. Wassen, invoeren van bestellingen in de computer, opruimen, eten koken, het gaat gewoon door. Rond 16 uur begon Rob wel ziek te worden nen in een vrij snel tempo begon hij koorts te ontwikkelen. De huisarts belde mij om 18 uur zomaar even op en zei dat het ook kon komen van de OK. Om 19 uur gingen John en ik de wond verzorgen. John snapte eigenlijk niet dat je met zo'n wond naar huis mocht. In het ziekenhuis doen ze ook niks dus... Wat we heel vreemd vonden was zijn gezwollen onderrug en in combinatie met 38.9 vond ik het eigenlijk toch niet echt prettig meer. Maar wat extra paracetamol, voor de koorts, maar waarom is de onderrug zo gezwollen? Is het een reactie op operatie? Is het echt niet goed? Jee dat hadden ze niet verteld dat dat kon gebeuren. Toch kon ik de moed niet vinden om te bellen. Tenslotte krijg je vast een andere arts aan de lijn en je bent eigenlijk meer bang voor het antwoord dat er niks aan de hand is en dat je dus weer overbezord bent. Tegelijk ben je ook weer bang dat ze zeggen dat je moet komen en dat ze dan zeggen dat het geen kwaad kan. Tja. Dus toch maar een nacht wachten denk ik. Tenzij het vannacht erger wordt natuurlijk. En zo eindigd deze dag toch vol zorgen. Een week die ik sowieso niet prettig vind met deze grote wond. Duimen dat er geen infectie optreedt. Morgen moet Luuk als enige nog voetballen, dus dan nog maar een keer naar het veld. En even genieten van met zijn allen zijn. Voor nog een week..