 |
| Bellenblazen. Goed voor mijn longen mama |
Over de nachten zal ik het maar niet meer hebben. Drama. Maar we blijven lachen en de zondag was alweer aangebroken. En dan zie je eigenlijk al meteen het mooiste wat je kan zien. Rob knapt nu echt op. Het keerpunt waar we op zaten te wachten is nu echt aangebroken. Rob had weer praatjes en kon weer regelmatig lachen. Een beetje schuin zitten lukt ook al. Het wassen en bed verschonen vond hij nog niet geweldig maar daarna even goed liggen en het ging weer beter. We lieten hem weer zijn gang gaan en ondertussen weer de dagelijkse visite. Inmiddels helemaal gewend en het blijft soepel lopen. Besloten werd om nu toch even de tramadol naast de morfine op te starten en dan morfine af te bouwen. We beginnen nu met 3x daags 15 mg. en daarnaast nog 6x daags 250 paracetamol. Alle infusen mogen er nu uit en dat is maar goed ook, want 1 was er net gesneuveld. Verder volledige sondevoeding en TPV stop.
Morgen even met Ivo overleggen over de wond.
Ja nu gaat het allemaal snel. Eigenlijk zou je dan het liefst een ambulance bestellen en naar huis gaan, want de zorg kun je nu zelf. Maar moet nog even geduld hebben. Morgen eerst nog even overleggen. Stomaoutput is nog dun maar loopt niet veel. Ook blaaskatheter nog in, maar kan Rob evt gewoon katheteriseren. En maar weer terug naar Rob die rustig TV lag te kijken.
Het werd een gezellige zondag middag. Karel en Monique en Martijn die we kennen van Camping Cypsela kwamen even op visite . Zo leuk. Echt geweldig. Natuurlijk ging het weer over de vakantie en dat is zo;n fijne tijd geweest. Ze staan altijd tegenover ons en zijn hele lieve gezellige mensen.
Ook kwam papa met Stan, Myrne en Wiese en zo was het druk in ons kamertje maar heel gezellig. Iedereen genoot ervan.
Karel en Monique bedankt!
Ook kwam oma Annie en tante Annet en ome Jeroen even naar Rob kijken. Het deed Rob zichtbaar goed allemaal en dan zie ook dat hij nu heel hard vooruit gaat. Zo fijn om te zien.
Rob was erna wel moe en even liet ik hem weer helemaal plat liggen.
 |
| genieten, en eindelijk weer een lach |
Het avondeten kwam, maar Rob at amper iets. Ach ik maak me daar echt niet druk over. Ik weet dat dat wel komt, maar die tijd moet je hem gewoon geven.
Bellen blazen en ballonnenvolley dat doet hij nu graag. Zitten kan hij ook echt nog niet. Verder dan hier rechts op de foto lukt niet. Doet enorm veel pijn.
Maar dat kan over 2-3 dagen totaal anders zijn.
Rob kan weer genieten en dat is zo super om te zien. De foto rechts laat zoveel zien! Samen met xymène even lachen gewoon om een eenvoudige bellenblaas. Hoe simpel kan het leven zijn. Hoe snel kun je als kind tevreden zijn.
En dan geniet je als moeder nog veel en veel meer.
3 opmerkingen:
Hier een stille meelezer die al geruime tijd 'gegrepen is' door jullie verhaal en de onnoemelijke kracht die eruit straalt. Respect! Petje af...
Verbazend om te lezen (en te leren) hoe jullie tegen de systemen en regeltjes aanlopen en er vervolgens mee omgaan. Ik vraag me af hoe met name jij Gitte op de been blijft. Al die hopeloze nachten, de zorg, je gezin, jullie bedrijf.... Dan moet je wel een supermoeder zijn!
Heel veel sterkte met het verder opknappen en hoop dat jullie weer snel thuis zijn.
Dag Gitte fijn om te lezen dat het de goede kant op gaat en er weer licht gloort aan het eind vd tunnel. Laten we hopen dat het geholpen heeft, zodat Rob straks minder (liefst geen) pijn meer heeft natuurlijk. En dat de volgende operatie nog heeel lang mag duren. Groetjes!
Wat fijn te lezen dat Rob super vooruit gaat zeg. Ja nu zou je zo snel mogelijk naar huis willen gaan waar je het zelf ook kan en Rob de rust krijg en kan opknappen..
Een reactie posten