28/02 Aandacht trekken?

Elke avond was het weer raak. Zo gauw Rob op bed lag begon het. Steeds maar roepen om ons. De camera moest absoluut aan en ik mocht sowieso het huis al niet verlaten. En moest ik een keer weg, dan bleef Rob wakker totdat ik thuis was.

hartjes gemaakt door Diny voor @vriendenvanRob

Buikpijn had hij al overdag, maar in de avond vroeg hij vaak om een warme doek. Op een gegeven moment ga je gewoon twijfelen. Is het aandacht trekken? Is het allemaal wel pijn?
Deze twijfel wordt ook nog eens gevoed door alles wat er ooit is verteld. Tenslotte moest je van artsen ooit naar een psycholoog om te kijken of de pijn tussen zijn oren zat. Of dat het idd aandachttrekkerij was. Na 1 sessie had ik het daar dan ook voor gezien, want ik werd toen eigenlijk alleen maar boos. Dat je moet bewijzen dat een kind pijn heeft. Hij schreeuwde het tenslotte heel vaak uit.
En toch, weer ga je er na heel veel tijd aan twijfelen. Gezien zijn blik in de ogen en zijn bewegingpatroon weet je eigenlijk ook dat de pijn echt is. Vooral het feit dat hij 's nachts behoorlijk kreunt in zijn slaap en steeds met helemaal opgetrokken knieën en een bleek snoetje in bed ligt.
Dus waarom twijfelen we hier nog aan. Omdat hij het 's avonds pas eerlijk zegt? Omdat hij weet dat wij dan naar hem toe komen? Heel soms geeft hij het overdag ook aan, maar allemaal liever niet. We zien het wel aan hem, dat wel. Tenslotte trekt hij dan het liefste de knieeën naar zijn buik toe. En soms uit hij het in boze buien.
Maar waarom mag ik dan ook niet weg 's avonds? Met de camera aan controleert hij 10x of ik het andere toestel (waarop ik hem dus kan zien) wel aan heb. Dat hij echt contact kan hebben met ons. De reden dat we de camera toentertijd hebben gekocht is wel bekend. Hij was enorm bang om alleen dood te gaan. Dat niemand hem kon zien. Ja zo'n kind beseft wel degelijk hoe ziek hij is.
Maar gisteren kwamen wij erachter dat die angst er gewoon nog steeds zit. Dat hij heel goed beseft dat hij afhankelijk is van infusen en TPV en dat hij ook gewoon niet zonder kan.
Ik vond het altijd al knap dat hij alles zo goed toeliet en dat hij zeker accepteert dat hij infusie krijgt toegediend en steeds aan één of andere pomp vast zit.
Gisteren had ik ipv de grote infuuspomp de kleine spuitpomp aangezet met extra vocht. Dit omdat ik toch net Paracetamol IV had toegediend en ik zo niet nog een extra systeem hoefde klaar te maken. Ineens komt Rob helemaal in paniek overeind in zijn bed:"Mam!! De grote pomp staat niet aan!!." Ik bevestigde dit en ik zei dat de spuitpomp aanstond. "Maar mama, zonder die pomp ga ik dood!" Ik schrok toch weer van zijn antwoord en legde hem uit dat ik het vocht dat ik normaal via de grote pomp geef nu via de kleine pomp toedien.
En dan weet je ook waarom Rob steeds als hij slaapt iemand dicht in de buurt wil hebben. Hij weet dus heel goed dat hij infusie nodig heeft en waarom. En dat hij ook heel goed weet dat mama daarom ook vlakbij moet zijn. Nu begrijp ik dat het dus zeker geen manier van aandacht trekken is, maar dat Rob gewoon goed beseft waarom hij TPV nodig heeft.
Gezond verstand en een best ziek lijfke.