De nacht verliep zoals elke nacht met gewoon weer om 1 uur opstaan om de antibiotica te geven om proberen de bacterie in zijn teen te bestrijden. Ja het is ons gelukt om de bacterie daar te houden, tenslotte was er steeds een gevaar dat de staphylococcus aureus zich door het lichaam ging verspreiden met alle gevolgen van dien.
Maar helaas wil de teen zelf niet genezen en dus stond ik vanmorgen met een dubbel gevoel op. Gisteren hadden we een soort van afscheid feestje van de teen gehouden. Cakejes gebakken. Ijsje gegeten en Rob mocht het eten uitzoeken. Frietjes natuurlijk.
Rob en Wiese waren vanwege studiedag toch vrij dus op zich redelijk rustig de tijd om de laatste dingen in te pakken. Nog een koffer vol met medische spullen en nadat we weer afscheid hadden genomen (wat blijft dat moeilijk) gingen Rob en ik opweg naar het Radboud.
Rond 12.30 uur parkeerde we onze auto en dan blijft het een kunst om met tassen en een rolstoel alles in 1 keer mee te krijgen. Maar eerst nog even langs de apotheek want daar lag nog floxapen klaar. En daarna snel naar de afdeling want het was alweer tijd voor de antibiotica.
Gelukkig was de kamer leeg en zo kon ik snel aan de slag. Rob voelde zich meteen weer thuis en ging eerst voor zichzelf brood en melk regelen. Tja en altijd wel iemand die hem daarbij helpt op de afdeling.
Eerst maar even het bekende intake gesprek al gaat dat wel een beetje anders nu alles meteen in de computer moet. Niet alles kan dan precies worden opgeschreven omdat je toch afhankelijk bent van veel meer standaard antwoorden. En dan klopt het gewoon niet altijd. Plus dat het echt allemaal wat langer duurt en minder persoonlijk door getuur op beeldscherm. Maar het staat er nu allemaal in.
Om half 3 volgde er een gesprek met afdelingsarts en hoofd verpleegkundige. Dit om nou eens goed geregeld te krijgen dat ik de zorg gewoon zelf kan doen. Het werd een heel prettig gesprek. In eerste instantie merkte ik wat terughoudendheid. Ik merkte dat ze toch ergens enorme beren op de weg zagen. Maar eigenlijk merkte ze gaande weg het gesprek dat die beren er niet eens waren. De zorg zelf dien wil namelijk niet zeggen dat de verpleegkundige geen controle houdt. Integendeel. Logisch toch dat je van te voren aan de verpleegkundige laat zien welk medicijn en hoeveel je van iets gaat toedienen? Logisch toch dat je even gaat vertellen welke zorg je nu precies gaat uitvoeren? Logisch toch dat de parameters ook door de verpleegkundige worden beoordeeld? We hebben het altijd zo gedaan.
Ook moest de verpleegkundige 1x meekijken hoe ik alle handelingen precies uitvoer.. nou prima! Juist fijn dat er even mee wordt gekeken of je nog steeds volgens ziekenhuis protocol werkt. Dan weet je in ieder geval zeker dat je het allemaal goed doet.
Ik gaf ook aan dat ik nooit iets anders zou hebben gewild en dat dit alles veel eerder opgelost had kunnen worden als er eerder samen gepraat had kunnen worden met open vizier. Ik moest nog tekenen welke handelingen ik nu zelf mocht doen en welke de verpleegkundige zou doen. De verpleegkundige doet natuurlijk handelingen die ik nooit heb aangeleerd bv in nood.
Alles was snel geregeld en iedereen was eigenlijk opgelucht en tevreden.
Daarna terug naar Rob die ondertussen met de pm-er zat te schilderen. Rob was ondertussen helemaal chagrijnig en eigenlijk mocht de arts niets meer maar uiteindelijk liet hij toe dat ze naar de longen luisterde.
Alles was hem te veel. Ik besloot om hem snel aan het infuus te leggen zodat hij wat meer rust kreeg. Even rustig op bed en wat tv kijken. Gelukkig bleek dat te werken.
De aneastesist kwam ook even. Rob gaf hem een hand maar wel met de opmerking :"normaal doe ik dat niet hoor!"
Alles werd even doorgenomen. Geen dormicum, snel handelen, en vooral allemaal mond houden. Dus niks tegen Rob zeggen. Alleen mama en dr Ivo mogen iets zeggen. Daarvan akte.
Ivo de Blaauw kwam ook nog langs. Rob is als eerste aan de beurt gelukkig. De teen is overduidelijk. Nog wel even de juiste, want in dossier stond links en het is toch echt aan de rechterkant van doen.
Ook bekeek hij even de plaats van de Port-a-cath. Deze zit zowat onder de oksel aan de rechterkant. Dit is een zeer vervelende plek omdat je Rob hierdoor heel moeilijk kunt tillen en Rob zelf heeft er ook last van, want bv met schrijven komt hij er steeds tegenaan.
Ivo wil de PAC wel meer naar het midden zetten, maar dan komt die weer dicht bij zijn vp drain te liggen met extra kans op infecties. En om de pac nu weer naar de andere kant te zetten zou ook weer wat zijn. Kortom best een moeilijk dilemma. Wel gaat Ivo op OK de lis van Rob spoelen omdat er nu steeds slijm uitkomt ondanks dat ik die nog een paar maal gespoeld heb.
Daarna begon het hele ritueel dat zorg heet. De verpleegkundige keek keurig mee hoe ik alles klaarmaakte. Eerst de paracetamol optrekken in de spuit en deze in de spuitpomp aanzetten. Daarna alvast de tavegyl klaarleggen. De antibiotica klaarmaken voor infusie en tot slot de TPV met toebehoren. Alles werd gecontroleerd en ik slaagde met vlag en wimpel. Ik vond het wel fijn om het even allemaal goed te kunnen laten zien, om zo ook weer zeker te zijn dat je thuis alles goed doet. Iedereen is dus nu tevreden.
Oh ja Masja had ook nog samen met Rob een afdruk van zijn voet gemaakt, nu hopen dat het goed werkt en gips goed droogt. Iig mochten we erna zijn bed verschonen en de vloer dweilen want alles lag onder het gipdpoeder, maar iig hebben we enorm lol gehad.
Rob viel vroeg in slaap. Helemaal moe. Nu op naar morgen, op naar operatie nummer 39. Op de dag dat ons mam al 5 jaar niet meer in ons midden is. ♡
Op naar een dag waarop er geen 5 tenen meer aan zijn voet zullen zitten. Op naar gewoon weer een andere dag.
1 opmerking:
Jullie zijn bikkels alletwee! ♡♡♡
Een reactie posten