21/02 Weer thuis,

Wat heerlijk als je gewoon in de nacht weer alles zelf mag doen. Geen verpleegkundige gezien. Maar liefst 5 uur achter elkaar geslapen. Daarna werd Rob wakker van de pijn helaas. Dus hadden we even een onrustig uurtje. Om 6 uur nog geen verpleegkundige dus besloot ik om een paracetamol van mezelf te pakken en daarna konden we nog lekker even tot half 8 slapen. Heerlijk.
Rob at een half sneetje brood en dat was al best veel. Ik ging ondertussen de tassen inpakken want eindelijk was het zover dat we naar huis konden. Zelf maar eerst even de wond op zijn buik beoordeeld en ik zag dat het goed was. Ook alle kaarten ging ik er afhalen. Met pijn in mijn hart, dat dan weer wel. Want deze kaarten hebben ervoor gezorgd dat er bij ons samen regelmatig een glimlach op ons gezicht verscheen. Zulke mooie teksten, soms zelfs van kindjes die nog iets tekende of iets schreven. Echt allemaal super bedankt. Het waren er meer dan 200!
De immunoglobine behandeling startte om 9.45 en de verpleegkundige meldde mij dat er geen medische indicatie was om Rob per ambulance te vervoeren, alleen een rolstoeltaxi. Maar Rob kan helaas niet langer dan 15 minuten zitten en dus moet hij liggend vervoerd worden. Ik besloot om de politie te bellen voor een soort ontheffing, want bij aanhouding zouden we zo een bekeuring krijgen en bij een ongeluk waren we niet eens verzekerd. We zouden het alleen krijgen als de arts een begeleidend schrijven meegaf. Dus ging de verleegkundige maar weer naar de zaalarts voor zo'n briefje en de zaalarts bedacht zich toen dat ze als ze zo'n brief ondertekende en er zou iets onderweg gebeuren dat zij verantwoordelijk was. Ook wist ze heel goed dat Rob niet lang kon zitten en de ambulance werd alsnog geregeld.
Onderwijl had ik een gesprek met Corine over alles wat er de afgelopen 2 weken zich heeft afgespeeld in het ziekenhuis.
Het was een super fijn gesprek. En eigenlijk kwamen we samen tot een conclusie, dat de zorg in de ziekenhuizen niet goed is afgestemd op chronisch zieke patienten. Zij hebben vaak zo'n grote bagage bij zich dat ze vaak zelf heel goed weten wat er speelt. Ik wil niet te veel kwijt over dit gesprek, maar ik denk wel dat deze conclusie kan leiden tot veel beter zorg van chronische patienten.
Ondertussen was de immunoglobine behandeling klaar en nadat ik de PAC had gehepariniseerd was alles klaar. Alles was ingepakt en daarna kwamen papa, Gijs en Luuk als snel binnen om de spullen vast te halen. Snel erna gingen zij naar huis en Rob en ik wachtte op de ambulance. Die kwam rond half 3. Ja Rob kende het ritueel, het was tenslotte al de zoveelste keer. Hij was wel blij dat er een mannelijke chauffeur was, want sorry dames, vrouwen kunnen geen autorijden zegt hij altijd, behalve mama. Mama kan heeeel goed autorijden :-)En na een hele dikke knuffel van "zijn" Angela gingen we opweg.
Rob lag zo veel beter dan in de auto, want die pijn in de buik is er nog steeds. Rob lag zo lekker, dat hij lekker in slaap dommelde en zo was de terugreis voor hem gelukkig comfortabel. Thuis gekomen was de kamer versierd en Myrne had lief een bedje van de bank gemaakt. Rob ging dan ook meteen daar lekker liggen.
Heerlijk was het om weer thuis te zijn. Helaas was Stan er niet, want die viert carnaval bij zijn vriendin, maar super om weer bij de andere te zijn! Even bijkomen, want ik merk ook dat de afgelopen 2 weken veel van me hebben gevergd. Ook weer eten met zijn allen is dan weer super. Iedereen at Pasta maar Myrne was zo lief om voor mij een heerlijk frietje te halen!
Wat ook weer fijn is, is om de zorg voor Rob weer gewoon thuis te doen, zonder dat er mensen op je vingers meekijken. Gewoon weer observeren en anticiperen zonder op een bel te hoeven te drukken en zonder dit te vragen en te verantwoorden.
Rob ligt nu in zijn eigen bed, maar het valt hem nog niet mee.
En zo kom je thuis op een dag met de datum 21/02 Een datum die altijd in mijn hart zit. Het is 3 jaar geleden dat ons mama is overleden. Een vrouw met een hart op de juiste plaats, een vrouw die precies aanvoelde wanneer er hulp nodig was en die altijd voor iedereen klaarstond als het nodig was. Een vrouw die ik en iedereen in ons gezin nog steeds enorm missen. Een bijzondere vrouw..
Nu gaan we weer verder. De wereld draait tenslotte gewoon weer door. En dat is ook weer even wennen. Ja weer wennen aan de buitenwereld nadat je 14 dagen op een klein kamertje hebt gebivakeerd voor de zoveelste keer.
Nu op naar morgen en dadelijk slapen in mijn eigen bed en nog leuker wakker worden met kinderen om je heen.