En dan heb je toch wel weer een avond waarin je nadenkt over de afgelopen dagen. Het waren weer dagen in de trein die heel hard doorreed over het spoor. Zaten we maar in de Fyra, die stopt tenminste heel snel met rijden, maar even het gevoel dat we weer in de TGV zitten.
Rob was toch de hele dag niet lekker en zijn temperatuur bleef rond 37,9 hangen. Om 20.30 viel hij gelukkig in slaap.
Zelf probeer je dan even je gedachte uit te schakelen en gelukkig ging dat door even naar het WK turnen te kijken.
Helaas besloot de infuuspomp dat ik nog niet genoeg gedaan had en om de haverklap gaf die een druppelalarm. Gelukkig kreeg ik hem toch na een paar keer stil alleen was toen de infuuszak weer leeg en net als je dan echt wilt slapen is het al 4uur en moet er antibiotica gegeven worden. En zo kon ik om 5 uur heerlijk 3 uurtjes slapen.
De ochtend begon rustig. Rob sliep lekker uit en zo kon ik de ochtend rustig opstarten. Het wachten op de uitslag kon ook beginnen. Rob en ik gingen weer wat dieren bij maken voor de dierentuin en ook even samen een spelletje op de tablet spelen. En maar wachten Niemand kwam binnen om ook maar iets te vertellen. Eindelijk om 12.30 kwam dr. Draaisma op de kamer.
Hij had lang gewacht omdat hij nog moest wachten op de kweek van gisteren. Hij kwam met heel goed nieuws binnen. Het was de staphylococcus epidermidis. De kweek van gisteren bleek ook negatief dus eindelijk viel het een keertje mee. Kortom we zouden dus naar huis mogen met de teicoplanine. Goed nieuws dus. Normaal gesproken wordt je eigenlijk niet zo heel ziek van deze bacterie, maar Rob is er duidelijk heel ziek van geworden. Zeker het feit dat er zoveel vocht bijgevuld moest worden is hier heel vreemd bij.
En terwijl Dr Draaisma dit vertelde ging zijn telefoon en ging hij even weg maar hij kwam nog terug zei hij.
Ik ging vast inpakken en de PAC-naald bij Rob eruit halen en natuurlijk blij naar huis WhatsAppen dat we naar huis mochten. Maar ineens kwam de kinderarts weer binnen en zijn gezicht sprak boekdelen. Hij kwam slecht nieuws brengen. De kweek van gisteren was bij nader inzien toch positief, kortom de bacterie was absoluut niet weg. En wat was nu wijsheid. Toch naar huis met de Teico of blijven. Aangezien Rob zo erg ziek was geworden vond Dr. Draaisma het eigenlijk te veel risico om alsnog naar huis te gaan. Ik zei ook meteen dat we geen risico mochten lopen, het is slikken, maar we moeten doen wat goed is en niet altijd wat ons hart het liefst zou willen.
Hij ging nadenken en zou zo terug komen. Over een half uurtje. Rob was inmiddels helemaal in tranen en ik zei dat ik even naar voren liep voor een cadeau en een broodje dus was 3/4 uur beter.
Zo gezegd zo gedaan. Rob in de rolstoel en even door het ziekenhuis lopen. Even een mooi cadeautje voor hem kopen, want dat had hij zo verdiend nu.
Met lood in de schoenen gingen we weer terug en eigenlijk wist ik al wat er besloten zou gaan worden. Dr. Draaisma kwam ook eigenlijk meteen binnen en vond het echt verstandiger dat we bleven. Rob was echt te ziek geweest en wilde dat risico niet lopen. Zeker niet omdat het gisteren ook niet zo lekker ging met Rob. Morgen moet er weer een bloedkweek afgenomen worden en maandag moet die dan negatief zijn. Als dat niet is, dan moet de PAC eruit. Ja dat had ik ook wel verwacht. Tenslotte kun je 1 en 1 makkelijk optellen.
Ik kon me hierin wel in vinden. Maar weer balen dat het toch weer tegen zit. Weer pech. En dan moet je thuis dus ook nog iedereen vertellen dat je sowieso tot maandag hier bent. Tja eerst waren ze zo blij en nu dit weer.
Maar het kan altijd erger denk je dan maar weer. Een lijstje gestuurd met wat er allemaal gebracht moest worden. Nee ik had geen andere kleding etc, meer. Ook voor Rob moest het één en ander meegenomen worden.
Met een beetje leeg gevoel breng je zo de rest van de dag door. Maar even samen een filmpje kijken en een beetje rustig zijn omdat Rob gewoon moe was. Gelukkig stond er friet op het menu bij het Radboud en ik was een beetje brutaal geweest door een grote portie te bestellen ipv klein en kipnuggets. Zo konden Rob en ik lekker samen even genieten van frietjes. En zo hadden Rob en ik samen even plezier.
Rob had helaas ook weer 38,3 en we besloten ook om perfalgan te geven. Ook omdat hij hoofdpijn had.
Rond kwamen John, Myrne, Gijs, Luuk en Wiese hier en Rob moest heel hard huilen en ook ik pinkte even een traantje weg.
Rob genoot ervan en als klap op de vuurpijl kwam Lotte nog op visite. Dat ze Sven bij had dat vond Rob wat minder, en dus liet hij aan Sven even duidelijk zien dat Lotte toch echt van hem was. :-)
Lang kon iedereen niet blijven, maar het was heerlijk om even iedereen te zien.
Rob was moe en ligt nu lekker in bed onder zijn eigen dekbed nog televisie te kijken. Ja ons verblijf is weer verlengd. De trein is weer een halte voorbij gereden. En wanneer deze stopt? Ach we zien wel weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten