28/11 een avondje SEH 29/11 gewoon weer school

Elke ochtend als Rob wakker is, is het eerste wat ik doe, hem verzorgen. Daar hoort katheteriseren ook bij en meteen zag ik het al: een blaasontsteking. Helaas was ik te laat met opvangen, dus dan maar even naar de huisarts bellen. Gelukkig zijn ze bij Rob allert en mocht ik alsnog later in de ochtend de urine inleveren. Dus om 11 uur met het potje naar de huisarts en meteen erna belde de assistente al op. Dit was een duidelijke urineweginfectie en ze wilde meteen Augmentin voorschrijven. Ik vroeg of het verstandig was om het oraal te geven gezien het feit dat zijn ileostoma de laatste dagen ook te veel produceerde, en aangezien dat bij het vorige ileostoma ook was gebleken dat de AB oraal niet genoeg werd opgenomen, was het dan toch niet het overwegen waard om het intraveneus toe te dienen. Gelukkig belde al vrij snel de huisarts zelf en onderwijl had ik de chirurgen al gemaild met deze vraagstelling.
De huisarts twijfelde idd ook of het niet beter IV kon. Maar dat mocht hij niet voorschrijven en dus was het afwachten wat de chirurgen wilde.
Ik kreeg de eerste keer redelijk snel antwoord van de chirurg met de vraag, wie de blaasontsteking had vastgesteld. Ja de huisarts en het was heel duidelijk. Daarna hoorde ik lange tijd niks meer. Om 15 uur nog maar een mail, want stel dat de AB via infuus moest worden toegediend, dan moest ik nog naar Nijmegen rijden om alles op te halen.
Om 16.30 belde de chirurg mij op dat de urologen toch liever hadden dat Rob op SEH zou worden gezien. Waarom vroeg ik. Nou de uitslag van de huisarts was niet altijd betrouwbaar en omdat het stoma zo hard liep, wilde ook kijken of hij uitgedroogd was. Ik was geloof ik een beetje verbijsterd, want uitgedroogd was hij niet. Hij kreeg idd te weinig vocht nu maar als hij toch AB via infuus moest, was dat probleem ook makkelijk te ondevangen. Ik vroeg Ivo wel om de SEH post goed te instrueren dat ik de zorg thuis zelf kon doen en of ze de grens voor IV of Oraal niet te hoog wilde leggen. Ivo zei wel, dat ze misschien de eerste gift in het ziekenhuis zelf wilde geven, maar ik zei dat dat dus echt niet ging gebeuren. Ik heb dit nu al zo vaak zelf gedaan. En gelukkig kon ik hem overtuigen.

Dus een hele boze Rob mee in de auto en ik was ook niet blij. Dat zou een lange avond worden. Rond 17.50 waren we op de SEH. We mochten vrij snel naar binnen en ik ging Rob katheteriseren en gaf hem maar snel de IPad om hem maar bezig te houden. En dan begint het wachten. Mijn buik rammelde intussen en Rob had mijn nog snel meegenomen krentenbol al op. Maar daar kwam toevallig net een schaal met broodjes voorbij en ze waren zo aardig om mij er ook 1 te geven. Er aardig.
En na een hele poos kwam daar dan toch een kinderarts. En weer was er een blaasontsteking geconstateerd. Ach ECHT? Sorry, maar soms word je een beetje cynisch. Ik hol al niet voor niks met een potje urine naar de huisarts.
Gelukkig had Ivo de Blaauw zijn werk uitstekend gedaan, en er werd naar zeer kort overleg antibiotica intraveneus voorgeschreven. En jawel augmentin. Het grappige is eigenlijk dat ik dan alles op mag schrijven wat we nodig hebben. (infuusvloeistof, optreknaalden, NaCl etc..) en daarna schrijft zij het over op receptpapier. Ik snap dat ze absoluut geen risico willen nemen en daar heb ik absoluut respect voor, maar eigenlijk had Rob gewoon niet meegehoeven. Het was nu tenslotte alweer 20 uur en we moesten nog langs de apotheek.
En dan weet je dat het nog heel lang gaat duren. We waren snel aan de beurt maar voordat ze de juiste spullen hebben (na steeds keurig overleg met mij) duurt echt een uur. En maar wachten met een heel moe manneke.
Voordat we de auto ingingen besloot ik om maar vast emla te plakken omdat dat nml ook een uur moet inwerken. Daarna snel naar huis en Rob viel in de auto als een blok in slaap. Helaas moest hij thuisgekomen toch weer wakker worden, want ik moest echt zijn PAC aanprikken. Rob vond het absoluut niet meer leuk. Het was tenslotte al 22 uur en hij was gewoon moe. Waarom hadden ze ons dan ook niet eerder laten komen vraag je je dan af. Maar ja, daar was niks meer aan te doen. Papa hield Rob in de houtgreep en zo kon in prikken. "Mama, het deed eigenlijk helemaal niet zeer." Ach een knuffel en het leed was weer gedaan. Infuus klaarmaken en zo konden we weer opnieuw met een kuur beginnen van 7 dagen. Zeven dagen van weinig slapen met giften om 12,18,24 en 6 uur. Maar alles beter dan in het ziekenhuis zijn. De kinderen baalden al dat we deze avond zo onverwacht weg waren.
Ja, je bent zo blij dat je zelf bevoegd en bekwaam bent gemaakt voor dit soort dingen, want zo kan toch je gezinsleven doordraaien. Anders waren het weer zeven lange dagen ziekenhuis geweest. Om van kostensparing in de gezondheidszorg nog maar niet te spreken. Maar hopelijk gaan ze dat in Den Haag nu toch echt een keer doorkrijgen.
En voor Rob gaat het nu ook gewoon door. Hij kon vandaag weer gewoon naar school. Gelukkig mocht hij even een uurtje langer thuisblijven omdat gym nu toch niet mocht. Ik heb nu ook een schriftje voor hem gemaakt, waarin hopelijk de juffrouw het te maken werkje in opschrijft en als hij het af heeft mag hij een sticker plakken. En deze ochtend had hij er al twee verdient!!. Hopelijk stimuleert het hem om toch weer goed geconcentreerd zijn werkjes te maken.