Het begon gisteren ochtend al. Rob werd wakker met 38.3. Kan altijd zou je zeggen, maar ik weet gewoon dat dit niet bij Rob hoort. Rob kreeg toch zijn paracetamol via infuus en ik hoopte dat Rob daarvan op zou knappen.
Luuk kreeg de boodschap mee om Rob ziek te melden en mocht Rob opknappen dan kwam hij alsnog om 10.30 naar school. Maar helaas het tegenovergestelde gebeurde. Rob werd steeds zieker en de koorts liep op richting 40. Ik had ondertussen de kinderarts alweer een mail gestuurd.
Maar de Rob werd zo ziek dat ik toch eigenlijk al sneller raad wilde. Ik belde de huisarts op en na een beetje aandringen besloot de assistente om de eigen huisarts even op te bellen die op dat moment visite aan het rijden was. En onze huisarts is echt een fantastische man. Hij besloot om meteen langs te komen. Dr. Van Osch keek Rob helemaal na en kon (helaas) niks geks ontdekken. Soms hoop je nu eenmaal op een "gewone" keel- of oorontsteking.
Gelukkig nam de huisarts nog wat bloed mee om CRP te controleren.
De assistente belde al heel snel op met de mededeling dat de CRP kleiner dan 5 was. En dat de husarts nog even van een virus uitging. Zo kon ik de kinderarts alle gegevens mailen en we besloten dat we het dan aan konden kijken tot vrijdag. Helemaal mee eens. Het thuis ziekenhuis draaide op volle toeren en zo kon Rob mooi rustig blijven liggen op de bank.
De avond verliep echt heftig. Rob zijn koorts zakte totaal niet ondanks Paracetamol via infuus. In de avond begon hij enorm te ijlen. Hij zag dan weer beesten en dan was hij weer enorm angstig en klampte zich dan aan mij vast. Ik besloot om maar bij hem te blijven liggen. In de nacht kwam de temperatuur zelfs boven de 41 uit. En de verhalen die hij vertelde, daar kon ik geen touw aan vast knopen.
Omdat mijn man toch om 4.30 uit zijn bed moest om te gaan werken, besloot ik om met Rob op ons bed te gaan liggen en zo vielen we uiteindelijk nog even in slaap.
Rob werd badend in het zweet wakker en de koorts was even lager.
Maar toen de koorts weer snel steeg stuurde ik een mail naar de kinderarts. Hij mailde heel snel terug. Als ik het niet vertrouwde CRP laten prikken. Dus snel CRP prikken en John even wegsturen met een buisje bloed naar de huisarts. Super die samenwerking zo.
Helaas kwam John terug met slecht nieuws. De CRP waarde was 89. Enorm balen want dat betekende weer een ritje ziekenhuis. Zeker omdat ik de urine al twee keer na had gekeken en die bleek schoon te zijn.
Ik belde met dr Draaisma en hij wilde inderdaad ook dat we kwamen. Dus spullen pakken, maar eerst nog even eten met Luuk en Wiese. Myrne was ondertussen ook thuis en zo konden Rob en ik hen tenminste nog even een dikke knuffel geven voordat we gingen.
Aangekomen bij het Radboud konden we meteen naar de spoedkamer. De verpleegkundigehad al opdracht om bloed af te nemen en dat gaf de nodige spanning bij Rob. De eerste controles lieten ook weer een lage bloeddruk zien. Te weinig vocht waarschijnlijk de oorzaak.
Rob wilde alleen in zijn linkerarm geprikt worden omdat vorige keer gezegd was dat ze die arm het beste konden gebruiken. De verpleegkundige durfde dat niet aan en ging iemand anrdes halen. Ondertussen keek een kinderarts hem na en ook zij vond niks bijzonders alleen een kind met hoofdpijn en buikpijn.
Helaas kon men uit de linkerarm van Rob niet genoeg bloed krijgen. Mede omdat het bloed enorm donker was door vocht te kort.
Daarna alsnog prikken in de rechterarm en gelukkig liep die beter en de buisjes werden gevuld.
Rob werd opgenomen op het strand kamer 20. En weer moest een andere kinderaets hem nakijken en Rob vond het eigenlijke wel welletjes. Maar uiteindelijk weer de oren tonen, mond open en longen luisteren. Nou dat was de derde en laatste keer, riep Rob. Hij gaf keurig aan dat hij hoofd- en buikpijn had.
CRP bleek nog hoger te zijn nu 118. We gingen eigenlijk allemaal nu maar uit van een PAC infectie omdat alles wat er nu gebeurde wel erg veel leek op 5 maanden terug. De kinderarts vroeg ook naar wondjes op zijn voeten en helaas heeft hij die bijna altijd. Deze wondjes zien er goed uit maar evt bacteriën kunnen naar binnen gaan en zo op de PAC gaan zitten zoals bijvoorbeeld de staf. Epidermidis, de boosdoener van toen.
Rob zijn infuus werd even heel hoog gezet omdat ook de bloeddruk laag was en daarna was die iig weer beter.
Ook werden er twee soorten antibiotica gestart. Teicoplanine en ceftazidim. En zo wordt het eigenlijk wachten op de kweekuitslagen. Oh het lab had zitten prutsen met de buisjes bloed (ja echt prutsen want we hadden express al twee buisjes extra afgenomen) en zodoende mocht ik Rob nogmaals in de vingerprikken voor een buisje bloed. Fijn (niet dus)
En zodoende zitten we weer in het ziekenhuis. Hopelijk mogen we toch snel naar huis, want volgende week zijn Rob zijn wensdagen van Make-a-wish. En die zijn al een paar keer afgezegd.. Het zal toch niet weer gebeuren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten