"Als Rob mijn kind was zou ik hem niet naar deze school doen." Even wist ik niet of ik het goed gehoord had, maar deze zin kwam toch echt uit de mond van een moeder op het schoolplein. Ik draaide mij om naar links en was even een beetje perplex.
Maar ineens schoot ik weer in die stomme verdedigingsmode.
"Hoezo zou je Rob hier niet naar school doen? Rob is toch een normaal kind? Hij doet het uitstekend en zijn rapport was goed. Ja hij zit in een rolstoel, maar aan zijn hoofd mankeert hij niks hoor."
Nee dat begreep ze ook wel, maar misschien zou hij zich beter thuis voelen bij andere kinderen in een rolstoel. Nou Rob heeft het uitstekend naar zijn zin hoor!
"Maar op een andere school hebben ze verpleegkundige en dan hoef je als moeder niet steeds op school te zijn. Je hebt toch wel wat anders te doen. Ik zou het niet doen hoor. Ik heb ook een leven."
Ik geloof dat ik een beetje kwaad begon te worden, maar zoals altijd mag je je weer inhouden. Rob hoort gewoon thuis op gewoon basisonderwijs. Moet ik als ouder hem dat ontnemen omdat ik persée andere dingen wil gaan doen? Nou mijn antwoord daarop is volmondig nee! Ook Rob wil ik net als de andere vijf kinderen een zo normaal mogelijk leven geven. Als ik als moeder hem dan kan helpen door elke dag even naar school te gaan voor de zorg, door bij hem even in de klas te zitten om de antibiotica te geven, door mee te gaan naar schoolreisjes om hem ook daar te kunnen verzorgen en hem in de attracties of iets dergelijks te helpen, dan heb ik dat er graag voor over.
Ja ik weet dat ik als moeder veel moet opofferen, maar ik offer dat met heel heel veel liefde op. Sterker nog het voelt niet eens als opofferen. Rob wil toch geen hulp van een verpleegkundige. En op een andere school wordt zijn leven veel te klein.
Ik voelde me weer veroordeeld. En wederom voel je dan dat veel meer mensen er zo over denken. Ja dat er zo ook gepraat wordt over je. Want het lijkt wel bijna je eigen schuld dat je altijd met zorg bezig bent. Mensen denken dat het zomaar door iedereen gegeven kan worden. Maar ik weet dat de zorg die ik lever aan Rob niet geleverd kan worden door iedereen. Het zou betekenen dat er op school steeds een verpleegkundige bij hem in de buurt moet zijn. Als een soort bodyguard. Is dat wat we willen voor een normaal kind?
Je mag oordelen zolang je wilt, maar je mag me pas veroordelen als je een week lang in mijn schoenen hebt gelopen.
Ik haalde mijn schouders op en liep verbijsterd met Wiese en Rob aan de hand weg.
10 opmerkingen:
Lees al een tijdje mee, en vind het verbazingwekkend en schaamteloos dat mensen denken dat ze zomaar kunnen oordelen.
Waarschijnlijker is dit ook makkelijker gezegd dan gedaan, maar laat ze lekker in hun sop gaarkoken. Jij weet waar je het voor doet en voor wie je het doet.
Ik vind je een top moeder, daar kunnen dit soort onnozele halzen een voorbeeld aan nemen.
Groetjes gewoon zomaar iemand die meeleeft.
Als je wilt kun je het ook anders interpreteren. Deze moeder zegt dat ze het anders zou doen. Meer niet. Je kunt het ook als bewondering zien voor jouw inzet en blijk van onvermogen van zichzelf. Je hoeft je inderdaad niet te verdedigen tegenover zo'n opmerking, je kunt ook vragen wat ze ermee wil zeggen. Liefs en succes, Cora
oh ik bleef ook netjes uitleggen waarom. Alleen heb je soms ook even genoeg van iedereen die wat weet. Ja we mogen altijd alle opmerkingen van een ander ombuigen tot iets positiefs..
zie je dat het plaatje voor jou gemaakt was!
Liefs,
Eliane
Hallo Gitte.
Ik weet van Germien wat jij allemaal doet en kan alleen maar zeggen, petje af.
Ik vind het geweldig.
Ik weet uit ervaring hoe dat mensen kunnen reageren als je kind anders is als de rest.
En hoeveel pijn het doet om je steeds te moeten verdedigen.
Maar Gitte ga zo door...
Groeten Monique van Dijk.
Lieve Gitte,
Mensen weten niet waar ze het over hebben, zij hebben geen kind in een rolstoel, een kind die extreem veel zorg nodig heeft.
Jij wel, en jij doet het super goed. Jij staat onvoorwaardelijk klaar voor je mannetje. En Rob heeft net zoveel recht op basis onderwijs als ieder ander kind. En wat jij doet is echte moeder liefde. Liefde voor jouw mannetje. En je doet het geweldig, je hoeft je niet te verdedigen.
Liefs Christa
Ha Gitte,
Ik bedacht me net als Cora: wat wil die moeder nou zeggen? Het voelt als een oordeel, maar kan juist bewondering zijn, of verwondering, zich afvragend wat zij zou doen in jouw schoenen. Mensen willen graag iets zeggen, en soms is dat iets onbedoeld ineffectief, maar lang niet altijd kwaad bedoeld. Het is aan jou of en hoe je dan weer reageert...
Veel groetjes,
Elke
Ja
Hee,
Ik ben 14 jaar en heb ook spina bifida. Ik ben ook vaak in het ziekenhuis
Ik vind het raar dat de dame op het schoolplein het als een keuze ziet. Daarmee zeg je eigenlijk ja ik wil kinderen maar als ze veel zorg nodig hebben dan stap ik uit de moederrol en haak ik af...wel moeder maar niet ten koste van je eigen leven...dat is wat ze zegt. Mijn kinderen zijn mijn leven ongeacht hoe hard ze me ook nodig hebben zo denk ik erover. Ik oordeel niet over hoe zwaar het is en bedoel niet te zeggen dat ik het zo even van je over kan nemen. Mensen mogen wel iets langer nadenken voor ze ongevraagd hun mening geven.
Een reactie posten