Het gaat nog steeds op en af met Rob. Dinsdag is Rob weer 2 uur naar school geweest. Oh wat genoot hij daarvan. Na 2 uur ging ik hem halen en op dat moment denk je nog, dat hij wel wat langer naar school had gekund, maar later die dag zie je ook dat het toch nog te veel is voor hem. In de middag had hij dan ook weer verhoging wat in de avond ondanks paracetamol toch weer koorts werd.
Ook bleek er een hechting op zijn buik te irriteren. Die hechting werd een beetje pussig dus besloot ik om die hechting te verwijderen. Goed ontsmet en nu maar hopen dat ik de grootste infectie voor ben gebleven.
Woensdagmorgen was Rob ook niet wakker te krijgen. Pas net voordat ik de andere kinderen naar school bracht werd hij wakker. Eigenlijk kwam het goed uit. Zo kon ik hem wat later naar school brengen omdat John en ik op begrafenis gingen bij mijn tante Willy. Het werd een waardig afscheid. Ikzelf las nog een klein stukje in de kerk. John ging na de dienst weer meteen naar huis om Rob op te halen en dat was maar goed ook, want Rob bleek enorm veel pijn in zijn rug te hebben en de terugweg naar huis was niet geweldig voor hem.
Ikzelf ging erna na de crematie. Daar werd het een heel emotioneel afscheid. Afscheid van de zus van mijn mama, en dan merk je dat je eigenlijk ook nog steeds geen tijd hebt gehad om het verdriet van het verlies van je moeder hebt verwerkt, tenslotte moest Rob 3 dagen na de begrafenis geopereerd worden en heb je gewoon al die tijd in zo'n denderende trein gezeten. Tja en dat voel je tijdens zo'n crematie dienst des te meer. Mijn vader, de dochter en schoondochter van tante Willy lazen daar ook een stukje en zo werd het een heel persoonlijk en mooi afscheid van een heel mooi mens.
Thuis gaat alles meteen weer door. En terwijl Myrne nog steeds in Edinburgh geniet, is de rest van het gezin weer gewoon door aan het rennen. Rob wordt wel wat sterker, alleen steeds weer die verhoging.
Donderdagmorgen ging Rob gewoon normale tijd naar school en om 10.45 ging ik hem weer halen. Daarna gaat Rob steevast op de bank liggen om even bij te komen. De rest van de dag verliep voor hem rustig. Zeker als hij alleen thuis is, pakt hij gelukkig zijn rust.
Zo kan hij als de kinderen thuis zijn toch even met hen spelen en genieten daarvan.
In de avond verving ik zijn mickey button van zijn gastrostomie (pegsonde)en wat me ook nog steeds dwarszit, is dat de decubituswond op zijn stuit weer steevast bloedt. Het is weer een diep gat geworden. Aanstaande woensdag heeft Rob spinapoli en daar hebben we genoeg te bespreken.
Toch wint Rob wel aan kracht en conditie en dit is zeker fijn voor hemzelf. Af en toe weer even spelen en even naar school. Gewoon weer even 1 van de vele. Vanavond was Rob ook even heel verdrietig. Deze week was het eerste wat hij zei als hij wakker werd: nog zoveel nachtjes en dan komt Myrne thuis. En vanavond miste hij haar wel heel erg. Dus een foto uitgeprint en op zijn kamer gehangen. Oh wat een dikke tranen en ik moest Myrne ook een lief SMS-je sturen. Unieke band die twee. Mooi om te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten