Alles leek lekker rustig. Wiese lag lekker te slapen in haar wieg. Maar ineens sloeg ze weer een eng huiltje aan. Wederom kon ze weer geen adem halen. Heel af en toe kreeg ze een teug adem door een benauwd huiltje. Alle zeilen moesten worden bijgezet om haar bij te houden. Wiese lag blauw in mijn armen. Vlug de huisartsenpost gebeld, maar je zult het geloven of niet, bij toets 1 van spoed krijg je te horen:" Er is nog 1 wachtende voor u".
Daarna krijg je het brutale antwoord: "Als uw kindje huilt dan ademt het nog." Allicht dat snappen we ook, maar dat huilen is amper huilen en mijn kind ziet blauw. We moesten maar komen. Niet te geloven. Het lijkt wel humor van een cabaretier, maar het is waarheid. Gelukkig kwam Wiese weer langzaam bij. De dienstdoende dokter zei:" Ze zal het nog wel vaker krijgen! Bel morgen de kinderarts maar." Nou ja!!!!!!
Dat deden we dus maar. De kinderarts was niet echt blij met deze werkwijze en we moesten meteen komen. Weer werd Wiese opgenomen te observatie. Ook werd er een EEG, ECG en echo hoofd gedaan. Na de EEG begon Wiese heel hard te huilen en wederom viel ze in een keer weg. Helaas lag ze net niet aan de monitot en konden we nog niet zien wat er gebeurde. De rest van het weekend bleef het gelukkig rustig. Maandag werd er gestart met een PH-metrie meting. Dit om te onderzoeken naar reflux van maagzuur. Gelukkig mochten we dinsdag naar huis. Hier was ik heel bij mee, want woensdag moest Rob naar Nijmegen. En kiezen tussen 2 kinderen in een ziekenhuis dat kan je een moeder niet aandoen! Wiese groeit ondertussen goed. al 3400 gram! En ze is supermakkelijk. Net moeder!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten