Zondagavond lag Wiese lekker te slapen. Ineens sloeg ze een gil en liep helemaal blauw aan. Ze kon niet op een normale manier ademhalen. Na 5 minuten (denk ik) kwam ze gelukkig weer langzaam bij.
Maandagavond gebeurde precies hetzelfde. Toch maar even de huisartsenpost gebeld. We moesten met spoed komen. Daarna werden we naar het ziekenhuis doorverwezen. Wiese werd meteen ter observatie opgenomen. 24 uur werd ze aan de monitor gelegd. Gelukkig bleef ze nu wel gewoon ademen. Wel vonden de artsen haar hartslag aan de hoge kant. Daar krijgt ze a.s. maandag een dag een kastje voor. Puur uit voorzorg.
Wel kom je erachter dat je het moeilijk vind om Rob achter te laten. Want voor andere mensen is het toch moeilijk om precies in te schatten waar je bij Rob op moet letten. Dat merkte ik in de kraamtijd ook. Rob kun je haast niet alleen laten. Hij kan altijd met zijn voeten klem komen te zitten, zonder dat hij dat merkt. Soms klimt hij ergens op en kan hij er niet af. Het zijn de kleine dingen die voor mij en John gewoon zijn, maar voor een ander niet. En dat is soms best moeilijk.
Gelukkig gaat het nu weer goed met Wiese en wordt ze door haar broers en zus nu al verwend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten