De koorts was gisteravond hoog, maar onder diclo en paracetamol sliep Rob uitstekend. Helaas in de ochtend weer verhoging. Maar Rob was goed gehumeurd dus dat scheelde. Wel zag je dat hij gewoon ziek was. Dat kleurtje in zijn gezicht.
Het spelletje kwartet met Masja was weer heel gezellig. Daarna had ik weer de visite. Helaas was in zijn urine weer de candida gevonden en de koorts maakte het dat het onzeker was dat Rob naar huis mocht. Ja we hadden eigenlijk vanavond naar huis gemogen omdat het logistiek beter te regelen was. Ik voelde ergens de bui al hangen maar stiekem hoop je toch dat het alsnog door mocht gaan, omdat je het gewoon zo zat bent! En Rob wil zo graag naar huis. Naar zijn broertjes, zusjes en papa uiteraard. Maar hij mist ook de 25 kinderen uit zijn klas. En zijn konijnen.
Er werd ook weer bloed afgenomen voor kweek en algemeen bloedbeeld. Daarna was er de echo van het hart.
Gelukkig stond het beleid weer op 2x diclo en dat hielp Rob de dag wel door. In de middag ging het nog wel maar tegen het einde van de middag viel Rob in slaap. Ondertussen ging ik steeds meer vrezen. Ja Rob was ook niet fit. Maar toch.
Joris kwam langs met inderdaad het slechte nieuws. Niet naar huis. En ondanks dat je het ergens toch vermoedde kwam de klap heel hard aan. Je weet ook dat ze gelijk hebben. Morgen komt ook de uroloog even langs. En dan wordt je ergens ook weer boos. Want waarom hebben ze woensdag niet meer de gedaan met die urine nadat Rob de pijnaanval had gehad. Waarom is er vrijdag alleen een sediment gedaan en niet meteen een kweek? En waarom mislukte zaterdag de kweek, zodat die op zondag weer opnieuw moest. Ik noem het tijd verlies. We hadden dan de flucanozol eerder kunnen starten. Had het de koorts voorkomen? Ja dat weet ik dan weer niet, want komt de koorts van de urine af, of toch weer van de longen.
Helaas nog meer slecht nieuws want de pulmonale hypertensie was ook al niet afgenomen. Zo kon die wel weer. En tot overmaat van ramp vergat ik de TPV uit te zetten terwijl de teico inliep, maar dan weer geluk bij een ongeluk, ik had het door voordat het zijn lichaam echt in ging. Daarom is het thuis ook beter. Je eigen veilige omgeving. En misschien toch ergens een belletje dat mij op tijd waarschuwde.
Maar omdat de flucanozol nu ook gegeven moest gaan worden, kunnen de paracetamol en diclofenac ook pas veel later gegeven worden. Dus helaas liep de temp ook weer op.
Morgen naar huis? Ik heb geen flauw idee meer. Maar ik weet dat Rob hier ook niet beter gaat worden. Hopelijk zit de candida nu niet in zijn bloed. En dan zou het betekenen dat we gewoon kunnen gaan. Anders weer een ander verhaal. Maar intussen ben ik de tegenslagen een beetje zat. En Rob is inmiddels helemaal ziekenhuis moe. Arm kind moet het maar allemaal ondergaan.
Gelukkig waren papa, Luuk en Wiese er even om hem en mij te troosten. Nu deze nacht maar doorkomen. En morgen heel heel hard duimen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten