Eindelijk een redelijke nacht. Tenminste voor onze doen. In de ochtend gewoon het gebruikelijke ritueel. De plastische chirurg kwam met een heel gevolg de kamer in. Morgen mag Rob uit het zandbed. Hij is heel tevreden over de wond. Wel mopperde hij op Rob dat hij met zijn benen omhoog ligt en dat dat niet mag, omdat zo het zandbed geen zin heeft. Ja dat is mosterd na de maaltijd want Rob ligt altijd zo. Ik werd eigenlijk een beetje geagiteerd van die opmerking want Rob kan nu eenmaal niet met zijn benen gestrekt liggen ivm de heupen.
Maar daarna zei hij dat Rob pas woensdag naar huis mocht. Ik vroeg waarom. Nou omdat hij hem een dag in een gewoon bed wil zien liggen. Ik vond het echt vreemd. Ook een beetje onzinnig dit. Dan maar de ambulance voor woensdag maar ik vond het echt bizar.
Al snel kwam de verpleegkundige terug dat de ambulance woensdag om 11 uur zou komen.
Maar helaas ineens werd het laat in de middag omdat het ambulancepersoneel gaat staken. Oke dat kan er ook nog wel bij. Rob wil al zo graag naar huis en het is gewoon nodig dat we thuis komen. En met een beetje pech wordt het dan ook nog eens donderdag, want spoedgevallen gaan daarna nog eens voor. (logisch)
Een kind wordt de dupe van deze staking en ik vind dat echt niet kunnen. Maar je staat gewoon met de rug tegen de muur.
De artsen gaven trouwens ook nog een verklaring voor de verhogingen. Ze weten het aan de lijnscepsis. Maar ik kon mijn mond niet meer houden en vertelde dat ik er aan twijfelde en dat ik vreesde voor een urineweginfectie. Maar ja we wachten de urinekweek af.
Masja kwam gezellig even met Rob spelen. Rob maakte iets moois van klei en ik liep even naar de restaurant voor eten.
De middag verliep gelukkig nog gezellig Robbert kwam langs met onze Gijs en Luuk. Rob veerde helemaal op. Gezellig gek doen met elkaar. En toen Soshannah ook nog langs kwam was het helemaal gezellig. Er werden spelletjes gespeeld en er werd gelachen . Heerlijk.
Luuk had het wel heel moeilijk bij het afscheid en dan weet je dat het echt tijd wordt dat je naar huis komt. Dat manneke wilde me bijna niet loslaten.
Rob speelde nog wat met Soshannah en ondertussen kwam de zaalarts mij halen.
Ze vertelde me dat Rob een blaasontsteking had. Ik vroeg haar welke bacterie en in welke hoeveelheid. Volgens mij vragen die ze niet verwacht had, want ik kreeg een vreemde reactie, maar ja. Weer de cloacae en ik dacht op dat moment alleen maar: "zie je wel." Maar aan de andere kant kon ik wel janken. Weer aan de ciproxin terwijl we de teico vandaag voor het laatst mochten geven. Ik vroeg ook of ze contact wilde leggen met onze eigen kinderarts. Ze ging het proberen.
Even later zei de verpleegkundige dat ze de ciprox straks wel kwam brengen en vroeg of het in de sonde ging of via de mond. Huh? Oraal?
Echt ik geloof dat ik het op dat moment even gehad had. Ze weten toch dat alles IV moet! Zie je wel dat je gewoon het ziekenhuis nooit of te nimmer kunt verlaten.
De verpleegkundige liep terug naar de zaalarts en zij ging overleggen. Ja natuurlijk. Moeder weet het weer niet. En eindelijk ging ze de kinderarts bellen.
Maar oh wat een tegenslagen weer vandaag. Maar het ergste is ook nog dat Rob nog koorts kreeg ook. Ja dat kwam door het bed. Op dat moment werd ik inwendig zo boos. Ik pakte mijn saturatiemeter en sloot die aan. 95 en een hartslag van 141. Dat zegt genoeg. Kind is gewoon weer ziek.
We willen gewoon naar huis. Dan maar morgenavond. Thuis kan Rob ook in zijn bed liggen en de wond hou ik keurig in de gaten. Nee die benen kunnen niet gestrekt naar beneden maar dat is al die tijd al zo. En door die staking is woensdag voor mij te onzeker.
En nu? Dat wordt een lange nacht. Maar de deur blijft gewoon op slot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten