Nachten in het ziekenhuis en slapen. Dat gaat niet slapen. Rob was onrustig en helaas zakte zijn saturatie weer net te veel en had hij zuurstof nodig. Het zandbed was wel echt een herriemaker. Maar eentonig geluid daar wen je weel aan.
En telkens als ik net sliep dan kwam er wel iemand binnen. En dat terwijl ik net van te voren nog een lege spuit had verwisseld en de controles keurig had gedaan.
Rob was al om half 6 klaar wakker. En kon niet meer slapen. Dan maar wat TV kijken.
Om 8 uur was daar het ontbijt en Rob genoot weer van zijn boterhammetje. De zuurstof kon gelukkig weg en Rob had weer wat meer praatjes.
De plastische chirurgen kwamen langs en ik gaf aan dat ik zijn bloeddruk wat aan de lage kant vond. Ook tegen de verpleegkundige gaf ik dit aan. Maar daar kwam alleen maar een zeer enthousiaste reactie uit van: "zeer goede bloeddruk." Op dat moment knapte er echt iets bij mij. Eerst klapte ik dicht en gaf iedereen nog maar braaf antwoord.
Maar toen ze weggingen werd ik eigenlijk alleen maar zeer boos. Tenslotte gaf ik aan dat ik mij zorgen maakte en dit werd door iedereen weggewoven. Ik voelde me totaal niet serieus genomen. Natuurlijk was die bloeddruk niet dramatisch, maar er spelen momenteel te veel kleine dingen die niet kloppen. En weet probeer je dan om dit tegen "vreemde" mensen te zeggen en dan weet je ook dat je dit gewoon niet hoeft te doen. Dat het geen zin heeft om zorgen aan te geven bij anderen dan je eigen vertrouwde kinderarts.
De verpleegkundige kwam terug en ik zei ook eerlijk dat ik heel heel boos was. Gelukkig kon ik nog wel heel rustig uitleggen waarom ik zo boos was. Dat ik gewoon niet serieus werd genomen terwijl ik duidelijk aangaf dat sommige waardes mij niet zinden. Dat het niet alleen de bloeddruk was, maar allemaal kleine signalen. Rob reageert te heftig op deze OK. En er speelt te veel.
De verpleegkundige ging kijken of Jos toch nog tijd had en gelukkig komt hij morgen uitgebreid langs.
Daarna had ik een gesprek met iemand van BBraun, de apotheek van Radboud en MDL verpleegkundige over de lekkende lijnen en de vieze pompen die steeds geleverd werden.
Ondertussen was Wieneke bij Rob en Rob vond het best. Wel veel zijn koptelefoon en tablet, maar ja.
Rob deed het ondertussen best goed, al was hij af en toe wel boos over het liggen, wat te begrijpen is.
Ik kwam nog een andere verpleegkundige tegen die ik net even wilde spreken over de indicatie van Rob. En we gaan nog eens samen hierover aan tafel zitten, want hij snapte meteen dat een zorgplan voor Rob gewoon niet te maken is. Letterlijk 24/7 zorg met verpleegkundig toezicht. Observeren, interpreteren en anticiperen. Dat is wat het steeds is, met wat standaard dingetjes tussendoor.
Daarna was de dag gewoon doorkomen. Rob zit de tijd gewoon weg te kijken.
Ulrich kwam ook nog even langs en waarschuwde dat het echt 5 volle dagen zandbed moesten zijn. De wond is inderdaad ook groot. Helaas telt donderdag niet mee.
De zaalarts kwam langs en snapte de woede van vanochtend heel goed en snapte nu ook waarom ik liever met 1 kinderarts te maken had. Ze vond het nog knap van me dat ik het toch weer had geprobeerd. Helaas heeft het weer verkeerd uitgepakt. Ze ging nog even een kinderchirurg regelen mbt PAC omdat die toch wat slechter doorspuit. Helaas is die niet meer geweest.
Rob is ondertussen echt weer Rob. Soms boos , maar dat komt puur uit angst als je handelingen moet doen. En verder liggen, liggen en nog eens liggen. Leve de tablet.
dat gevoel
dat ergens knaagt
dat gevoel
dat maar niet weggaat.
dat gevoel
is het waar
dat gevoel
is toch steeds daar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten