Afgelopen vrijdag ineens een telefoontje van het Radboud. Hoe het ging met Rob want ze twijfelde of de OK wel door kon gaan. Ik was eigenlijk verbaasd, want de koorts was weg en de kinderarts had gezegd dat het wel kon.
Maar ze de plastische chirurg en de anestesist waren er nog niet van overtuigd. Ze wilde dat we maandag naar Nijmegen kwamen voor bloedonderzoek en hart en longen luisteren. Nou nee, want wij willen maandag even met de kinderen weg. Tenslotte is het herfstvakantie en ook zij hebben daar recht op. Ik sprak af dat ik dinsdag zelf bloed afnam en dat naar Uden ging brengen. Woensdag zouden we dan eerder komen zodat ze nog nog even naar het hart en de longen konden luisteren. Na wat overredingskracht gingen ze ermee akkoord.
En zo konden we maandag heerlijk met 5 kinderen (Stan moest gewoon werken) naar Toverland. Een heel leuk pretpark waar het nog echt super rolstoelvriendelijk is. Niet moeilijk doen over met 5 kinderen in de rolstoelrij gaan staan, zodat het ook echt een super leuk samen-dagje werd. Nee, niet langer wachten als de andere mensen, en af en toe mochten we zelfs blijven zitten. Het was zo genieten. Af en toe zei ik ook maar sorry tegen de andere mensen, maar gelukkig konden ze er om lachen. Ja het was genieten.
Dinsdag dus maar bloedgeprikt en John bracht het naar Uden. Ondertussen toch maar wat inpakken, want ik had het vermoeden dat het bloed gewoon goed was. Helaas duurde het wel erg lang voor ik de uitslag kreeg. De huisarts kreeg maar niks binnen. Ik belde toen maar voor de tweede keer het lab.
Ja en daar mogen ze eigenlijk geen uitslag vertellen tegen ouders. Uiteindelijk ging er daar een lichtje branden wie ze aan de lijn hadden: "Oh wacht, jij bent de moeder die thuis zelf prikt en dan het bloed zelf in komt leveren." En jawel. Ik kreeg de uitslag. CRP 5 Leuko 4,6 dus groen licht.
Ik mailde alles maar snel naar Nijmegen.
Woensdag om 11 uur op de afdeling melden. Waarom weer zo vroeg snap ik nog steeds niet maar ja. Rob werd weer warm onthaald door Mia en ineens was zijn slecht humeur over.
John ging weer naar huis en Rob wilde eigenlijk maar weinig doen. Ik ging alles installeren en de pompen aansluiten.
De artsen kwam pas rond 14 uur, en Rob werd goedgekeurd. De OK kon doorgaan. Masja kwam nog even gezellig met hem knutselen en we plakte samen wat plaatjes in een boek. Daarna wilde Rob duidelijk rust. Met zijn vertrouwde koptelefoon op en tablet in zijn hand ging hij naar zijn eigen wereld. Iedereen die nog binnenkwam werd met een ferm handgebaar direct naar mij toe gedirigeerd. Nee hij wilde niks meer. Terug in zijn eigen wereld.
Ik liet hem maar gaan. Ja ik ben het gewend inmiddels. Gewoon je kind met rust laten.
Nu slaapt Rob lekker. En op naar morgen. Om 8 uur is hij al meteen aan de beurt. Hopelijk kan de wond meteen gesloten worden na het schoonmaken. Dan kan het herstel weer beginnen.
Op naar OK 45 Pfff wat een getal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten