22/10 van infectie naar infectie

Het blijft tobben met Rob. Nog amper hersteld van de vorige infectie (op 2 oktober) en de volgende is er alweer. De vorige UWI had ook een lange hersteltijd want zelfs na 7 dagen was daar toch weer koorts. Maar gelukkig was hij dinsdag eindelijk weer boven Jan en had hij 3 hele goede dagen. Zo goed zelfs dat we woensdag zijn uitgestelde kinderfeest konden vieren.

Recht uit school met 5 kinderen eerst een broodje knakworst gegeten en daarna in Best naar de film Hotel transylvania. Een leuke film en de kinderen genoten. En Rob was zo even een normale jongen met zijn allen in die bioscoopstoelen. 

En donderdag kon hij nog trots op school vertellen hoe het was geweest. Daarom was het ook weer zo vreemd dat de juf belde dat Rob niet lekker was. Ze twijfelde ook omdat het natuurlijk zo onverwacht was. Maar John ging Rob toch halen en dat was maar goed ook. Weer 40 koorts. Onvoorstelbaar zo precies 14 dagen later. Ik besloot wel om dit keer een dag te wachten omdat het CRP toch pas later gaat stijgen en het weer eens vrijdag was. 

Maar de volgende ochtend vertrouwde ik het niet. Het zou zomaar weer een urineweginfectie kunnen zijn, maar op één of andere manier vertrouwde ik de PAC niet. Die was al tijden ietwat pussig. 

Ik belde Nijmegen om te vragen of ze konden regelen dat ik bloed kon prikken om zo in Uden het CRP te bepalen. Was dat verhoogd dat wist ik dat we dit keer gewoon naar Nijmegen moesten gaan. Gelukkig gingen ze meteen akkoord en zo bracht onze Stan (fijn hè een zoon met rijbewijs) een buisje bloed naar Uden en een uur later werd ik gebeld dat CRP 65 was. 

Dus ik besloot om naar Nijmegen te gaan. Helaas zaterdag dus moet je op de SEH zijn. Infuuspaal en al mee in de auto en een doodzieke Rob, voor wie de rit eigenlijk veel te zwaar was. De koorts bleef onverminderd hoog. (40,6) Helaas was ook de saturatie veel te laag (88) Ze wilde Rob wat zuurstof geven, maar dat ging hem niet worden. Na toedienen van Paracetamol (was ik al mee begonnen in de wachtruimte) zakte de temp iets en werd zijn saturatie iets beter. Juist vanwege al dit, begon ik steeds minder aan een urineweg te denken. Er moest bloed worden afgenomen. Helaas lukt het niet uit de PAC. Maar er moest ook een infuus komen. Het welbekende drama begon weer eens. Niemand die fatsoenlijk kon prikken. De derde keer was het raak, alleen bleek het infuus na bloedafname al niet meer te lopen. 

Omdat de vervangend kinderarts toch meer dacht aan een uwi besloten we de PAC toch gewoon te gebruiken. Ik bleef wel volhouden dat ik de PAC niet vertrouwde. Maar nee er waren al bacteriën in de urine gevonden dus...... Nee de PAC kon hij niet volledig uitsluiten maar de waarschijnlijkheid was... Maak het maar af.

Er werd voor de zekerheid ook een foto van de longen gemaakt. Of Rob even wilde gaan staan.... Zucht. 

Longen waren goed en saturatie bleef even mooi rond de 95 We diende de AB toe. Al zal ik maar niet schrijven dat de oplossingen niet voor Rob zijn eigen protocollen geschikt waren. Oh nu heb ik dat toch gedaan. Augmentin moet namelijk binnen een half uur na klaarmaken worden toegediend. Werd 1,5 uur. Meer zal ik niet zeggen. (Laat het me dan zelf ook klaarmaken!)

Na 7 uur op de SEH mochten we toch naar huis, met de boodschap: "saturatie in de gaten houden, temp en bloeddruk." Oké dat werd weer een kort nachtje.

Inderdaad zag ik in de nacht weer die flinke saturatiedaling bij die koortspiek. (86) Maar na toedienen van paracetamol ging het weer beter. Helaas ook nog even een bloeddruk daling, maar na toedienen van wat extra vocht steeg die weer. Steeds minder geloofde ik het urineweg verhaal. Mede omdat ik dit alles al een keer wel bij een PAC infectie heb gezien.

Zondagochtend bleef Rob wat krapjes in de saturatie zitten, maar na de 3de gift augmentin zakte de koorts vanzelf en langzaam knapte Rob wat op.

Maandagochtend ging Rob toch even 2 uurtjes naar school. Daarna met de klasgenoot thuisonderwijs volgen. Het waren zo 4 zeer intensieve zorg dagen. Dinsdag was Rob echt alweer stuk beter en werd ik gebeld door de kinderarts dat er inderdaad een bacterie in het bloed was gevonden. Dus inderdaad toch de PAC! Urine was schoon. Staphylococcus epidermidis. En dat was dus dezelfde bacterie dan toen. Vandaar het zo enorm ziek zijn.

Rob moest nu nog 1 dag volledig augmentin en 3x teico. Daarna als gevoeligheid bekend was, alleen maar teicoplanin. 

En woensdag werd bekend dat deze bacterie hiervoor gevoelig was. 

Onvoorstelbaar hoeveel infecties hij steeds weer krijgt. Volgende week donderdag de operatie aan de wond op zijn bil. Hopelijk gaat dat goed. Dan is er een infectiehaard minder, want wonden kunnen ervoor zorgen dat er een infectie op de PAC gaat zitten.