We zouden maandagavond gebeld worden over wat ze nu in Leuven gaan doen. Maar helaas kregen we in de middag de mai, dat twee essentiele artsen hierin accuut afwezig waren. De staf vergadering kon dus niet doorgaan. Helaas is het pinksteren komende maandag en deze vergadering is meestal alleen op maandag middag. Kortom veel onzekerheid nog.
Binnen 2 weken gaan we iets horen. Twee weken. Wat duurt dat weer lang. Wachten is gewoon niet fijn. Ik vraag me soms ook echt af of artsen genoeg beseffen wat wachten met een mens doet. Uiteraard hebben we er begrip voor. We zullen ook wel moeten.
Rob was ook enorm aan het balen. Hij wil zo graag weten waar hij aan toe is. Hij wil niet de hele dag zo moe zijn. Hij wil niet de hele dag bijna in bed hoeven te liggen. Maar hij weet nu ook dat we geen andere keus hebben.
Het is best sneu voor hem allemaal. Toch gaat hij er best dapper mee om. Maar wat is hij moe, moe moe.
Helaas heeft Rob er ook een urineweginfectie bij gekregen. Het was al een hele tijd geleden. Gelukkig zijn we er op tijd bij en hebben de ergste koorts kunnen voorkomen. Helaas wel weer een kuur antibioticum via het infuus.
En zo gaan we door. Veel zorg en zorgen, maar we wachten dapper door. Hopelijk worden het niet echt de volle twee weken.
Rob gaat ondertussen maar 1x per dag een uurtje naar school. Even de musical mee oefenen en een juffrouw komt elke dag even thuis om de vakken bij te scholen.
Proberen ondanks alles door te gaan. Een kind van 12 dat zo goed om gaat met alles. Uiteraard met soms lastige momenten, maar dapper doorgaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten