04/04 polibezoek

Bloggen. Het was eerst altijd zo leuk. Helaas heeft die idioot die ooit die stomme melding heeft gemaakt daar roet in het eten gegooid. Waarom dit is gebeurd zal ik nooit begrijpen, want die idioot (sorry voor mijn woordkeuze) is doelbewust bezig geweest om een gezin kapot te maken. Er zijn nog steeds artsen die vol blijven houden dat een melding nooit vals kan zijn, want, zo zegt men, er zijn dan altijd zorgen. Blijf vooral je oogkleppen ophouden hierin, want dan ontken je dat er ook zoiets als "pesten" bestaat. Daar waar kinderartsen ook juist mee te maken krijgen.: Kinderen die gepest worden en daardoor kapot worden gemaakt. Nee blijf vooral ontkennen dat pestgedrag ook hele gezinnen kapot kan maken.
Na dit even gezegd te hebben kan ik zeggen dat het hier redelijk gaat. Helaas heeft Rob toch weer een nierbekkenontsteking gehad, waardoor hij nu toch weer aan de antibiotica zit. Op school doet hij het steeds beter. Steeds meer krijgt hij zijn eigen gedrag onder controle. En daardoor kan hij steeds beter functioneren. Helaas heeft hij dus vorige week toch weer een week moeten missen.
De urinekweek had ik pas vrijdag weg kunnen doen en helaas weet iedereen hoe het erin het weekend aan toe gaat. Zondag kreeg ik nog netjes een telefoontje vanuit de HAP dat er een bacterie was gevonden, maar het resistentierapport kwam pas maandag. Helaas net te laat dus, want inmiddels had Rob alweer heel veel pijn. Maar het was maar goed dat we gewacht hadden op het resistentie rapport want we (de kinderarts, waarmee ik dan keurig steeds overleg, en ik) hadden anders toch de verkeerde antibiotica opgestart. Dit keer geen ciproxin maar augmentin. Zo'n kuur van 4x daags  dus weer goede bezigheidstherapie.
Rob herstelde redelijk snel gelukkig. Wel vreet dit weer energie. Gelukkig doet het goede weer van afgelopen tijd wel goed. Lekker af en toe naar buiten en genieten van de zon. Heerlijk.
Stan heeft zijn school naast zijn werk nu klaar. Erg benieuwd of hij geslaagd is. Knap dat je naast een fulltime baan + grensrechter en assistent-scheidsrechter, en vrijwilligerswerk bij Avesteijn, dit ook nog voor elkaar krijgt. Hopelijk snel een positieve uitslag.
Myrne is ook bezig aan de laatste loodjes voor het eindexamen tweetalig gymnasium. Toch wel pittige tijden, maar hopelijk gaat het haar lukken en kan in juni hier weer de vlag uit.
Gijs en Luuk halen ondertussen veel succes bij het kruisboogschieten en luchtschieten bij het gilde. Luuk had pas een heel vleespakket gewonnen en dus konden we weer even vooruit.
Beide genieten van het voetbal en met mooi weer is dit natuurlijk helemaal geen straf.

Ons Wiese heeft iedereen verrast bij het turnen door op het hoogste niveau de halve finale te halen. Het zou een overgangsjaar worden, maar inmiddels heeft ze een beetje aansluiting gevonden bij de rest van het veld. Een 14de plek in Reuver gaf haar het ticket voor 21 mei in Alphen aan de Rijn. Nu maar duimen dat de finale ook gehaald gaat worden, want in Ahoy turnen ziet ze wel zitten. Zeker toen ze wist dat Eythora waarschijnlijk dan ook gaat turnen die dag. Ambitie heeft ze genoeg! Maar vooral plezier.
Gisteren nog met Rob naar het Radboud geweest. Ik mocht voor het eerst bij Rob de bloedafname gaan doen. Rob liet het gelukkig allemaal toe. De eerste keer lukt het helaas nog niet, maar de tweede keer was het raak. De buisjes werden gevuld. Helaas kreeg ik een verkeerde tip van de verpleegkundige om de vleugels te openen. Dat had ik niet moeten doen, want dan beweeg je de naald en dat mag bij Rob dus helemaal niet. En helaas stopte het . De kinderarts nam het toen over, maar ook hem lukte het dus niet de eerste keer. De tweede keer gelukkig wel. Arme Rob. Zo werd hij 4x geprikt." Maar mama's prik deed niet zeer!" zie hij toch wel een beetje trots. Gelukkig gaven de franniez weer wat blijdschap. Daarna was het nog 3 uur wachten op de echo en ecg. Tussendoor moest ik toch AB klaarmaken en daar zaten we in een troosteloos kamertje maar te wachten. Gelukkig zijn we dat gewend en vermaken we ons toch wel.
Eindelijk werd om 15 uur de ECG gemaakt en vrij snel erna de echo. Zijn rechterhartkamer was gelukkig weer goed. Tijdens de echo nam wel de druk toe. En dat is nu precies wat er in de nacht gebeurt als Rob op zijn linker zij ligt. De saturatie start redelijk, maar langzaam zie je die dan zakken en het lijkt net of de echo hier dus het bewijs in leverde. Voorlopig iig met zuurstof doorgaan. Over 8 weken terug komen.
De bloeduitslagen waren ook goed gelukkig. Kortom gewoon met alles zo doorgaan en duimen dat er geen rare dingen meer gebeuren. Wat wel een klap in het gezicht dat Rob iig voorlopig niet meer mag vliegen. En nou hoor ik mensen alweer denken: Jullie kunnen tenminste nog op vakantie. Ja idd. en daarom was ik eigenlijk alweer bang om dit op te schrijven.
Het gaat erom dat de gezondheid dingen steeds minder toelaat. Dat doet pijn. Dat je voorlopig weet dat dromen in de kast moeten. Dromen van bv nog een keer terug naar Amerika omdat je daar alleen maar een ziekenhuis hebt gezien 7 jaar geleden.
En gelukkig durf ik zelf naar Spanje te rijden, anders was dat ook geen optie meer. Het doet pijn dat je manneke gewoon zoveel heeft in moeten leveren. En die paar weken waarin ons gezin even weer gezin kan zijn mogen ze ons gewoon niet afpakken. En zelfs op vakantie is het altijd iets  want mensen vergeten snel, maar ik niet. Ik vergeet niet meer hoe ziek Rob vorige jaar was en hoe we naar huis hebben moeten rijden.
Nu even genieten van dat alles stabiel lijkt te zijn. En duimen dat Myrne gaat slagen en Stan is geslaagd. De mooie momenten waar we volop van genieten. Trots op die 6 van ons.
Link naar 2de plaatsingswedstrijd van Wiese