28/02 Alweer de 11de dag in het ziekenhuis

De nacht heeft een record verbroken. Maar liefst 1 uur achter elkaar geen piep gehoord. Oh wat kan een mens lekker slapen dan! Heerlijk. Rob sliep lekker uit tot 8.30 en zo begon mijn ochtend vrij rustig met een weer door Angela gebracht ontbijtje en uiteraard een volle mok koffie.
Wel meteen weer dat prikken , zo gauw Rob wakker was. Rob hield maar een rustige ochtend. Ondanks dat de verpleegkundige alles in een ochtend wilde stoppen qua wassen en verschonen van bedden etc, hield ik voet bij stuk en zei dat we dat vanmiddag gingen doen als ik de PICC aansluitingen ging vervangen.
Rob kan gewoon niks hebben en ik wilde dat hij vooral met rust gelaten werd. Dat is ook wat Rob wil. Laat mij mijn werk op de kamer maar doen, dan komt het goed. De medicatie werd gebracht en ik lostte alles wel op in NaCL en zo kon Rob zichzelf zijn, zonder zich boos te hoeven te maken.

Myrne 9 jaar terug. Recht ons Wiese vandaag

Oh en ik wilde ook in alle rust kunnen genieten van de app verslagen over Wiese haar eerste grote wedstrijd. John en Claudia stuurde de filmpjes en ook de punten kreeg ik keurig door. (bedankt!!) En uiteraard weer een prachtige foto van paperazzo Ludo, die per ongeluk nog een hele bijzondere foto had gemaakt. Ongeveer eenzelfde foto werd namelijk 9 jaar geleden van Myrne gemaakt en dan krijg je deze geweldige gelijkenis. Schitterend.
En ook onze kleine meid ging met een prachtige 5de plek aan de haal. Ook zij heeft zich geplaatst voor de regiofinale en heeft zich zelf nog voor een brugfinale weten te plaatsen.
Zo krijg ik toch nog een kans om nog een grote wedstrijd er weer bij te zijn.
De rest van de dag verliep als een zondag in het ziekenhuis. Gewoon oersaai. Ik ging me wel steeds meer irriteren aan het feit dat je gewoon alles moet gaan vragen. Zelfs een beker en een rietje moet je nog gaan vragen. Oh wat een ramp eigenlijk. Maar ja. Rob lijkt het nu met iets minder zuurstof af te kunnen en ik hoop dat dat iig een goed teken is.
John, Luuk en Wiese kwamen nog naar het ziekenhuis. Rob genoot, maar eigenlijk is het ook weer allemaal te veel. Maar John en ik konden zo mooi het PICC lijn systeem even aanpassen en Rob wassen en bed verschonen. Voor Rob veel beter dat wij het even allemaal zelf deden. Scheelt een hoop boze buien en stress. Want tenslotte moet Rob een beetje stress nu vermijden vanwege zijn hart dat al zo hard moest werken.
John ging na even met Wiese naar huis en Luuk bleef bij mij. Samen maakte we even zijn huiswerk en daarna ging hij eten halen in het restaurant. Robert kwam hier en zo konden even gezellig eten. Rob vond het wel goed zo. Gewoon bij hem zitten en niet te veel doen. Robert ging met Rob nog wat kaarten lezen die nog niet geopend waren. Het zijn er zoveel. Zo leuk. Alleen bij de kaart met de hamster moest Rob ineens huilen. Ja dat zijn dingen die hij nu van thuis mist. Toen Luuk en Robert naar huis gingen waren de tranen ook flink aanwezig, zowel bij Luuk als bij Rob. Ze knuffelde elkaar. Ja dan breekt je hart. Nog even Luuk een flinke knuffel en daarna toch echt weer alleen op de kamer.
Rob viel om 20 uur als een blok in slaap. Het lijkt iets beter, maar hopelijk krijgen we maandag echt iets meer te horen over het te volgen beleid. En stiekem ook wanneer we richting huis mogen denken, want nu al 11 dagen hier, terwijl één hooguit twee was gedacht. Maar ik sluit af met een mooie foto van Wiese. Want ze heeft het echt goed gedaan vandaag.