Gisteravond was daar ineens weer die hoge koorts. Ook was de saturatie weer minder ondank vol zuurstof erop. Ik mocht de diclofenac IV eerder geven. Daarmee zakte wel iets de koorts, maar de vele alarmen in de nacht kon ik niet meer tellen. Het alarm gaat af als de saturatie onder de 90 zakt.
En na de zoveelste slapeloze nacht voor mij, was de het vandaag vooral een dag met doorkomen. Rob werd wakker en de koorts was weer weg.
Al snel mocht ik mee visite lopen. Daar werd vrolijk verteld dat gedurende de nacht de saturatie tussen de 90-94 zat. Nou dat weet ik toch zeker van niet. Ik vond het echt raar dat zoiets stond opgeschreven. Nou is 90-94 ook al niet hoog, maar ik heb zelfs 78 zien staan hoor. En heel vaak was die juist onder de 90. En dan is het maar goed dat je bij de visite zit, al weet ik ook niet meer in hoeverre je opmerkingen mee worden genomen.
Maar de OK ging door. Dat was zeker nu. Er stond in noodgevallen een bed op IC klaar.
Of we de granisetron mochten geven was ook een groot vraagstuk. Het kan namelijk slecht zijn voor je hart en in Rob zijn toestand mag je geen risico nemen, maar spugen is er ook niet goed voor. De anestesist gaf uiteindelijk toestemming het toch te geven en zo waren we met alle medicatie net op tijd klaar voor we naar interventie radiologie konden.
Rob wist wat er ging gebeuren en dat er een PICC lijn (die hij in Amerika al een in zijn arm had gehad) nu in zijn been zou gaan krijgen. Hij was vrij ontspannen voor zijn doen en gaf zelfs heel stoer zijn naam en geboortedatum door. Wel de koptelefoon op want verder wilde hij niet te veel horen.
Ok 47 kon beginnen. Na ruim een uur kwam Rob wakker naar buiten. De PICC lijn zat tot grote opluchting. Daarna nog naar verkoever, want de saturatie was met zuurstof nog steeds veel te laag. Gelukkig herstelde dit wel en zo hoefde Rob niet naar IC maar kon hij naar de afdeling.
Ik was inmiddels zo moe, niet normaal. Nog even wel alle pompen omzetten en eindelijk konden we weer TPV over een grote lijn geven. John kwam en ik ging even slapen. Hard nodig.
De lijn geeft ons tijd. Tijd om de grote puzzel op te lossen. Lossen de stolsels op? Is er daarna alsnog rechts ruimte om iets van een PAC te plaatsen? We weten het allemaal nog niet. Wat we wel weten is dat de toestand onveranderd is.
Helaas moest de Fraxi ook weer omhoog, nog steeds is de spiegel te laag.
Het systeem heeft mijn kind ziek gemaakt. Dat durf ik inmiddels na vele dagen nadenken wel hardop te zeggen. Het systeem van vele verschillende artsen. Ze doen heus hun werk wel goed, want na een OK kunnen saturtatiedalingen voorkomen, maar Rob heeft dat nooit gehad, en mijn zorgen daaromtrend zijn gewoon genegeeerd omdat het wel in de protocullen staat. Steeds aan de bel getrokken maar helaas. En nu is er heel heel veel kapot.
Het doet heel veel pijn om dit te moeten constateren, maar ik kan helaas niet anders. Focus nu op herstel. En die puzzel zal opgelost gaan worden, op wat voor manier dan ook.
De koorts is weer terugen Rob heeft het weer lastig. Maar weer vragen of we de diclo eerder mogen geven. Tot morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten