04-09 eindelijk weer een blogje

Soms is het nu eenmaal zo dat de trein zo hard rijdt dat je amper ziet wat er buiten gebeurd. Afgelopen weken waren zo druk dat ik niet eens tijd heb gehad om een blogje te schrijven. We zijn op vakantie geweest. Heerlijk naar Spanje, maar daar schrijf ik later wel over. Bij thuiskomst is namelijk die trein dubbel zo hard gaan rijden.
Rob Wiese en ik kwamen dinsdag thuis vanuit Spanje. We waren terug gevlogen naar Weeze en daarna met de auto naar huis. De vakantie zat er echt op. Maar thuis gekomen werden we verrast met een zeer onaangename verrassing. De slaapkamer beneden waar Rob, John en ik sliepen bleek heel veel schimmel te bevatten. De muren rondom waren tot 50 cm hoogte helemaal aangetast. Ook ons bed bleek aan de achterkant aangetast. De lucht was ook erg benauwd. Gelukkig was Stan ook thuis en zo konden we samen de matrassen naar de woonkamer sjouwen en ook de kasten voor de verzorging van Rob.
Daarna begon het gedoe met verzekering bellen etc. Ondertussen moet de zorg gewoon doorgaan.
Woensdag konden we verder met dit gedoe. En de aannemer bellen want het moest zo snel mogelijk allemaal verholpen gaan worden.
Donderdag kwamen John, Myrne, Gijs en Luuk met de auto en vouwwagen thuis. Ook gelukkig veilig. Je gezin weer compleet. Heerlijk. En natuurlijk de vakantiewas. Ja dat hoort erbij. Maar gelukkig was het weer goed, zodat we de was heerlijk buiten konden hangen en super snel droogde.
Het slapen in de woonkamer is niet erg handig. Zeker niet met de complete verzorging van Rob.
 Maar veel keus hadden we niet. Spullen en kleren maar in dozen. En gelukkig konden we de kasten met de vele verzorgingsspullen wel keurig kwijt. De verzekering nog overtuigen dat het echt geen weken kon wachten, want het hygiëne protocol geldt zeker ook thuis.
Dat koste soms wel wat uitleg. Maar gelukkig zag men daarna de noodzaak erin.
De expert die kwam was zo van slag toen hij de infuuspaal zag, dat hij amper nog iets kon zeggen even. En van schrik had hij vergeten op te schrijven dat ook in de badkamer de tegels door de lekkage ook vervangen moesten worden. De vloer en de muren had hij gelukkig wel geteld en 1 telefoontje naar hem en het zou opgelost worden (ja hij kon zich alles nog goed herinneren )
En alsof alles nog niet genoeg is, werd Rob dat eerste weekend ook nog ziek. Weer koorts. Overleggen met de kinderarts en besloten werd om de ciproxin (die ook in de vakantie was gegeven vanwege een urineweginfectie, nu ook te starten. Ik vroeg nog of de dosis niet te laag was. Ik wist nml dat dit het geval was, maar we gingen toch zo starten. Zondag ook nog snel de urine naar Radboud laten brengen. Achteraf weinig zin, want maandag gingen ze toch pas kweek inzetten. Ik zwijg verder.
De koorts wilde maar niet weg. En op donderdag was ik het zat. Ik belde het Radboud en Rob moest komen. De cloacae was er idd uitgekomen dus zou de AB moeten werken.
Er moest bloed worden afgenomen en gelukkig voor Rob, kon ik het dit keer uit de aangeprikte PAC halen. Dat scheelde een keer prikken.
De bloeduitslagen lieten geen gekke dingen zien. De echo van zijn buik ook niet. Ja ik moest de blaas meer spoelen. Dat je dat al doet, daar werd amper naar geluisterd. Ik kreeg zo langzamerhand het idee dat ik het allemaal niet goed deed. Ja een arts die een keer invalt moet natuurlijk het hele riedeltje opdreunen van wat er moet gebeuren. Maar er werd wel slecht geluisterd naar wat ik zei. En dat ik 1 advies niet wilde opvolgen had voor mij een goede reden, die al een paar keer was overlegd met eigen arts. Maar het gezicht van de arts sprak boekdelen.

Gelukkig had de kinderarts wel meer begrip. Ook zijn eigen kinderarts was er niet, maar gelukkig heeft Rob nu een vaste invalarts. Die kent Rob inmiddels ook heel goed en dat werkt prima.
De antibiotica werd verhoogd en de kuur verlengd. Daarna weer naar huis.
Het extra werk werd er gewoon niet minder op. Uren bezig met zorg en de rest gaat door. Oh ja schoolspullen kopen voor de kinderen, nog gymschoenen etc. De laatste week schoolvakantie was zo voorbij.
Rob bleef koorts houden, maar was er ondertussen niet ziek van. Dat was ook het vreemde.
En dan ineens is het weer maandag. De kinderen weer naar school. Nog vroeger uit je bed. De hele vakantie is het gewoon vroeg geweest. Nooit een keer lekker tot 9 uur in je bed kunnen liggen. Maar het is niet anders.
Dus zat je ook meteen in je ritme. Luuk moest voor het eerst naar de middelbare. Om 10 uur opweg naar het Zwijssen. Helaas kon ik hem niet uitzwaaien omdat ik op school zat ivm de ab gift.
Gelukkig kon ik dat op dinsdag wel. De eerste echte schooldag. Een manneke van 11, nog erg klein met een veel te zware boekentas. Het leverde meteen een dikke knie op, omdat hij met zijn fiets viel.
Elke avond heeft Rob nog koorts. Zo vreemd. Dus moest ik op woensdagavond nog CRP laten prikken van de kinderarts. Dat was sneller gezegd dan gedaan. De huisartsenpost wilde perséé dat we kwamen, maar ik legde uit dat ik altijd zelf prik. Ja maar de huisarts wil beoordelen of CRP wel nodig was. Ik legde uit dat het op verzoek van de kinderarts was. Ze gingen bellen naar Nijmegen. En zo werd het me duidelijk dat een ouder dus amper wordt geloofd en ze alles uit de zorgprof willen horen. Ja ik begrijp het wel, maar toch.
Uiteindelijk belde de huisarts zelf. Dat scheelde enorm. Hij ging het regelen met de kinderarts in Uden.
Weer een telefoontje. Hij had het geregeld, maar het was wel buiten alle protocollen om en de verantwoordelijkheid voor alles lag nu bij mij. De artsen namen deze niet. Nou prima dan, ik wil alleen maar een CRP. En zo kon ik na een uur bloedprikken en John kon dit wegbrengen en om 22.30 had ik de uitslag binnen Deze mailde ik naar de kinderarts in Nijmegen en kreeg als antwoord (ondanks dat CRP hoger was dan de donderdag) om af te wachten.

Zijn er nog leuke dingen gebeurd? Zeker. Luuk was afgelopen zondag mascotte bij de wedstrijd PSV-Feyenoord. Vooraf werd hem gevraagd een voorspelling te doen. Die was 3-1. Net als de werkelijke uitslag dus. Hij mocht samen voetballen met de reserves. Luuk liet het wel niet zien, maar hij genoot enorm! Daarna nog aan de hand van Lestienne het veld oplopen. En of Luuk een gelukkig hand heeft of niet, Lestienne scoorde prompt.
Na de wedstrijd nog naar de spelershome. Foto's scoren met spelers. Geweldig. Ik wil de supportersvereniging van PSV dan ook enorm bedanken voor deze leuke avond. Weer even genieten.
Het vankantiegevoel is al echt weer weg, maar als het echt even te veel is dan denk ik aan de ochtend dat we met een paar man de berg bij Torroella opliepen. Een mooie ochtend waar op de top van de berg de stilte zo mooi was. Waar we even allemaal zaten en stil waren. Tranen zo mooi. Momenten die je grijpt om alles vol te houden. Moment van stilte en genieten van het uitzicht en beseffen dat je als mens maar een heel klein wezen bent in deze gigantische wereld.

stilte... zo mooi. Moe van het klimmen.