13/9 En ineens was daar operatie nummer 42

Het weekend ging voorbij en de antibotica kuur IV liep op dinsdag af. Op zondag zou ik na overleg met de kinderarts de PAC weer aanprikken, maar nadat ik de pleister met Emla eraf haalde, twijfelde ik enorm. Er zat nog steeds een gat in zijn huid. Ik maakte een foto van de wond en stuurde deze naar de kinderarts.
Al snel kreeg ik antwoord om nog maar een dag te wachten. Het infuus liep gelukkig nog, maar dat betekende ook, nog een dag minder TPV.
Op maandag toch maar de PAC aanprikken. Echt supermooi zag die er niet uit maar het moest maar. Helaas ook geen antibiotica meer. Het was wel wat beter, maar nog niet genoeg. Er was inderdaad ook twijfel om door te gaan, maar dat was ook nog eens lastig te regelen. De tpv liep en ik kon het infuus van Rob eruit halen.
Dinsdag was het absoluut niet Rob zijn dag. Alles liep anders dan hij voor middag in gedachte had. Gymles is voor hem enorm belangrijk. Maar het begon al met het feit dat de pauze tijd was verzet. Ik kwam dus net binnen toen er een mevrouw iets leuks aan het uitleggen was. Rob moest daar toen bij weg. En omdat ze ipv gym gingen knutselen waren de rapen gaar. En dan nog natuurlijk een heleboel voeding te kort na 4 dagen geen TPV, gevolg  1,5 kilo lichter en de middag liep dan ook dramatisch. Een hele boze Rob waar geen land meer mee te bezeilen was.
Veel had voorkomen kunnen worden door dit even van te voren te bespreken, maar helaas kon het dinsdag niet meer goed komen. Woensdag en donderdag liepen wat dat betreft weer allemaal beter.
Helaas bleef er bij de PAC wel pus komen. Woensdag viel het nog wel mee, maar donderdag was het alweer meer, en bij vrijdag de PACnaald eruit halen zag ik weer een heleboel pus zitten.
Weer de kinderarts bellen, die 's-middags keurig belde. Hij ging overleggen met de kinderchirurgen. Helaas was de uitkomst dat ze nu toch de PAC wilden vervangen. Tenslotte zou een infuus nu niet weer goed zijn omdat Rob dan weer een paar dagen geen TPV zou krijgen en de foto van maandag liet zien dat zelfs de PAC zichtbaar was en dat klopte inderdaad.
Rob zou dus weer geopereerd gaan worden. Nummer 42. Onvoorstelbaar wat een pechvogel. Vrijdag was er geen plaats meer dus zou het zaterdag worden als er wel plek zou zijn. Gelukkig belde Marc Wijnen 's avonds dat Rob nu zaterdag waarschijnlijk wel geopereerd kon gaan worden.
Hij vroeg ons zo vroeg mogelijk te komen en zo gingen we zaterdag al om 7.45 opweg naar het radboud.
We hadden nu weer kamer 15 op afdeling het strand. Dr Jos Draaisma kwam al heel snel voor een infuus. Tenslotte is een kapje op de ok een drama. Alleen werd Rob ineens heel opstandig. Eigenlijk begreep ik het niet, totdat na 10 minuten de aap uit de mouw kwam. De verpleegkundige moest weg. Dus mocht ik weer assisteren en inderdaad ging het toen allemaal heel soepel. 2 mensen die Rob vertrouwd en niet te veel prikkels. Rob gaf zijn arm en het infuus zat zo. Ik mocht alles keurig vastplakken en zo konden we Rob gelukkig weer vocht toedienen en weer starten met antibiotica (augmentin)
Het lange wachten begon. Rob keek wat TV en ik vermaakte me ook wel. Ze dachten dat Rob om 13 uur aan de beurt zou zijn, maar die tijd was inmiddels verstreken. 15 uur haalde ze ook al niet, maar gelukkig mocht Rob om 15.30 naar de OK.
Daar op OK was het ook al lang wachten. Rob werd er een beetje nerveus van. Uiteindelijk konden ze beginnen maar bij het inspuiten van NaCl begon Rob te gillen van de pijn. Wat bleek: infuus gesneuveld. Arm kind. Nee een kapje was voor hem geen oplossing en heel braaf gaf hij zijn rechterhand terwijl ik aan de linkerarm het infuus snel verwijderde. Wat een dikke arm had hij inmiddels.
Het infuus zat snel en Rob kon gaan slapen. We moesten beloven, dat mama de gehele operatie bij hem bleef en gelukkig riep Marc dat dit ging gebeuren. En zo was Rob gerustgesteld.
Natuurlijk mag dat niet, dus ging ik wachten in de ouderkamer. Lekker rustig want er was niemand.
Marc was na een uur al terug en dat vond ik eigenlijk al vrij snel. Maar al snel begreep ik waarom. De planning was om de PAC naar links te zetten en de oude helemaal te verwijderen. Zo zou het geinfecteerd gebied kunnen genezen. Maar helaas bleek de ader die daar normaal voor gebruikt werd helemaal dicht te zitten. Het bloed liep nu wel via een andere zijtak, maar een interventie radioloog moest nu eerst eens gaan kijken of deze weg geschikt is om een evt volgende PAC te gebruiken.
De andere consequentie zou zijn dat als deze nieuwe PAC sneuvelt we toch wel een heel groot probleem hebben. Dat begreep ik ook meteen. Marc had nu de oude PAC verwijderd maar zonder de lijn eruit te halen en een nieuwe daarop gezet en een beetje naar het midden verplaatst. Dit zou ook betekenen nog langer antibiotica omdat het gebied tenslotte geinfecteerd is geweest.
Ja het was toch best wel een domper, want wat nu als... Maar even niet meer over nadenken en snel naar Rob op de verkoever voordat hij wakker werd.
Gelukkig gebeurde dit vrij snel en konden we ook meteen terug naar de afdeling. Nu nog wachten op de recepten en wegwezen. Toch wel makkelijk dat je dan alles zelf kunt, zodat Rob ook weer snel naar huis kon.
Om half 8 hadden we eindelijk alle recepten en konden we gaan.  Op naar huis en op naar naar herstel. En weer 7 dagen lang elke 6 uur antibiotica. Wanneer ben je daar nu eens vanaf. Maar ja.
Zondag was het echt een dag van bijkomen. Ik ging nog met de meiden turnen, maar Rob zat maar rustig op de bank. Bijkomen van deze operatie. En morgen weer gewoon naar school.