15/6 het kamp

Soms pakt een bericht dat je post op facebook heel anders uit dan wat je echt bedoelde.
Rob ging woensdag vanuit het hotel in Eersel naar het schoolkamp. Hij was blij er te zijn. Het was een dag met ups en downs. Soms was Rob gewoon te emotioneel. Zeker op momenten waarop hij alleen zat te kijken.
Maar hij genoot als er even een klasgenoot of zijn leerkracht bij hem kwam zitten. Eén meisje in het bijzonder kwam een paar keer even kletsen. Het was die dag ook rustig omdat veel kinderen net de kennismakingsdag van hun school hadden.
Zo kon ik rustig alle infusen klaarmaken en Rob zat rustig in een luie stoel, met zijn zuurstof. Dan weer tranen, dan weer genieten.
Je beseft dan heel goed wat het kind allemaal moet missen. Confronterend. Maar dat ene lieve meisje was ik zo dankbaar.
In de avond gingen we om 9 uur naar het hotel. Ja het was een heel gesjouw. Infuuspaal erin, Rob erin. Tassen erin, zuurstof erin en uiteraard de rolstoel en in het hotel weer andersom. Rob snel naar bed en de nodige rust.
Donderdag toch weer naar het kamp. Al wist ik eigenlijk dat het een lastige dag zou worden qua programma. Iedereen in het zwembad. Rob zijn badmeester kleren aan, maar eigenlijk kon hij alleen maar toekijken en eigenlijk waren de kinderen logisch ook te druk om aandacht aan die badmeester te geven.  Dat frustreerde al snel, dus snel naar buiten naar het tokkelen kijken. Dat vond hij al leuker en zeker toen ik zijn 2 leerkrachten vroeg om ook even te tokkelen, want Rob wilde ze wel in het water nat zien worden. Ze waren zo aardig om dat ook te doen en even verscheen er weer een lach op zijn gezicht.
Maar ik zag dat het niet goed ging. Het was te confronterend. Snel naar het hotel en we beloofde terug te komen om frietjes te eten. In hotel lekker op bed, infusie aan en even paar uur rusten . Daarna terug naar ter spegelt voor frietjes, waar hij nog een beetje van genoot en daarna terug naar de kamp lokatie. En ergens sloeg mijn twijfel toe. Was het wel verstandig, want het programma was voor Rob niet te doen. Kon ik niet beter naar huis gaan, maar Rob wilde persee gaan. Daar keken ze even voetbal en daarna was het tijd voor een soort van gala. En daar ging het mis. De kinderen zeiden helemaal niks tegen hem. En uiteraard moesten de leerkrachten nu aandacht hebben voor al die prachtige andere kinderen
Maar Rob stond daar. Voelde zich alleen. Ik zag het en voelde het. En toen iedereen naar binnen stormde voor het casino brak Rob. Hij voelde zich zo enorm eenzaam. Ja ik begreep het en besloot om meteen te gaan.
Naar huis wat toch moest vanwege een urineweginfectie, maar nu wat eerder dat gepland. Het was niet anders. Thuis naar zijn broers en zussen waar hij minder eenzaam zou zijn.
Ik zette op facebook dat we eerder naar huis waren gegaan omdat Rob te eenzaam was. Het is ook logisch. Ik verwijt het niemand namelijk. Misschien had ik Rob in bescherming moeten nemen en eerder naar huis moeten gaan?
Ik schrok later van de reacties op facebook. Juist de leraren kregen de schuld en daar ben ik het niet mee eens. De leraren die Rob zo lief hebben en ik zo dankbaar ben dat ze Rob zo met open armen hebben ontvangen. Het hele jaar voor hem klaar stonden. Nee ik ben hen echt dankbaar en Rob is enorm gek op ze.
Ook voor hen is het moeilijk, tenslotte zijn er 50 kinderen die een leuk kamp moeten hebben. Ze kunnen niet overal op letten. Ook zij zitten met het verdriet wat Rob overkomt en kunnen soms niet meer doen dan wat ze al deden.
Ook de school ben ik dankbaar voor wat ze voor Rob hebben gedaan. Nee ik geef niemand maar dan ook niemand de schuld. Ik verwijt het helemaal niemand. De leerlingen genoten gewoon en ook voor hen is het een moeiljike situatie. Je kunt van leerlingen niet verwachten om steeds met 1 leerling rekening te houden.
Deed het pijn? Ja heel heel veel. Dan besef je dat een zeer ziek kind in een drukke omgeving zeer eenzaam kan zijn. En dat had ik moeten zien aankomen. En dat bedoelde ik dus met dat bericht. Het doet zoveel pijn. Thuis was het weer fijn. Want voor hen is het wel beter te begrijpen.
Ja ik schrok van de reacties. Voortaan moet ik even zaken anders verwoorden.