11/09 Infuusdrama

Helaas nog een beetje koorts in de avond. Wat ook vervelend was, was de pijn in zijn infuusarm en vaak weet je dan ook dat het infuus het niet meer lang gaat houden. Gedurende de nacht ging het allemaal een beetje beter, maar nog steeds veel zuurstof nodig en dus regelmatig het kapje goed leggen.
Helaas werd Rob rond 6 uur wakker met heel veel pijn in de arm. De arm was ook een beetje dik, maar verder was er nog niet veel te zien. Rond half 8 viel Rob gelukkig nog wel in slaap en sliep tot wel 9 uur. Het vreemde was dat tijdens de medicatie inloopjes er geen pijn was te merken. Pas toen de TPV werd opgestart kwam de pijn weer terug.
Er werd besloten dat er een nieuw infuus moet komen en omdat de dienstdoende wist dat Rob lastig te prikken was, werd er besloten om dit op verkoever te doen door een anestesioloog.
En zo gingen we naar verkoever.
Een vriendelijke jongeman kwam met een echoapperaat om zo de vaten goed op te kunnen sporen. Maar eerst zo'n strakke stuwband om. En geloof me, dat is geen pretje. Zo'n ding gaat pijn doen als het even zit. Maar Rob vond het prima en de jongeman maakte een echo. Daarna moest er overlegt worden over welk naaldje. Ik vroeg hem al of het goed te prikken was en hij moest ontkennend antwoorden. Maar een roze naald moest lukken, echter besloot hij om het niet te doen. Hij durfde het niet aan. En eindelijk ging die stuwband af.
En zo kwam nummer 2 en die vrouw zei meteen dat ze Rob in slaap ging brengen. Lekker voorbereid dus. En nee dat gaan we dus niet doen. Rob werd ook al meteen boos en ik zei dat Rob meestal goed meewerkt als je maar niet te veel zegt tegen hem. Al snapte ze dat laatste niet zo goed. Ik had het idee dat ze het er niet mee eens was, maar ging kordaat aan de gang. Weer die stuwband en weer dat echoapparaat. En de pijn in zijn arm nam toe. Maar Rob hield zijn arm keurig stil. Ze bleef ook maar tegen Rob praten en Rob raakte steeds meer in paniek. Ik zei dat ze nu echt stil moest houden en mij het woord maar moest laten doen.
Ze begon met prikken terwijl de echo op de arm stond. En maar wroeten in die arm en Rob begon te schreeuwen, ja logisch, dat doet ook echt pijn! Rob bleef maar vragen of het infuus goed zat en ipv rustig te reageren, reageerde ze steeds chagrijniger en dat had voor Rob een averechts effect.
Het lukte uiteraard niet en ze stopte en liep zonder iets te zeggen weg.
En daar kwam nummer 3. Ze nam mij appart en zij dat ik tegen propofol was. Nou happy ben ik er niet mee, maar als het niet anders kan dan moet het. Maar wat mij stoorde was het feit dat er een noodprotocol klaar lag, namelijk een PICCline. Waarom doen wij dit kind dit aan terwijl er mensen klaar zouden staan die die lijn zouden plaatsen als een infuus niet zou lukken. Nee dat kan niet zei ze, want het is weekend. Nou dat is wel degelijk zo. Maar ik kon niet overtuigen. Vreemde mensen he...
Daarna stemde ik wel toe in propofol, maar pas als Rob er klaar voor was. En dat was nu niet. Ik wilde het Rob uitleggen, maar ik kreeg geen kans. Weer die stuwband, weer die echo. Rob overstuur, maar het ging nog. Hij moest zelfs lachen toen dat gezichtje weer in zijn arm verscheen.
Daarna ging ze in zijn hand kijken. Stuwband nog strakker en maar kloppen op zijn hand. Na een tijd zag ook ik zijn onderarm opzwellen maar mevrouw bleef maar kloppen. Rob had enorm veel pijn en huilde en schreeuwde. En mevrouw zei letterlijk tegen Rob dat hij maar een vervelend mannetje vond en ik zei dat ze nu echt even op moest houden met op Rob te mopperen. Ongelooflijk. Ja ik mag Rob tot orde roepen, maar dat is haar taak op dat moment niet! Zij had rustig moeten blijven.
Daarna moest zijn hand weer in warm water. Een kom water en Rob vond het water te heet, maar zij bleef volhouden dat het niet te heet was. Haar hand kon erin. Nou echt die vrouw had er geen snars van begrepen, want een ijskoude hand in erg warm water. En een kinderhand. Idd was het water erg warm, maar ik zweeg, Rob was al genoeg over stuur. En ik was al woest. Zeker toen ze Rob nogmaals boos aankeek. Rob corrigeerde haar met iets en toen werd ze helemaal boos. Zij was al 20 jaar dokter, dus ze wist het echt wel beter. Wat ben jij toch een vervelend kind.
Het was genoeg! Wat had ik door moeten zetten met die PICClijn maar weer gaf ik maar toe aan die zeikprotocollen die zij wilde hanteren. Ik riep Rob tot orde en gaf hem de keus. Of lekker slapen nu even, of pijn blijven houden. Wat een idiote keuze! Rob ging gelukkig akkoord met propofol.
Lekker onvoorbereid spoten ze het erin. Er lang niet een een beademingsballon klaar. Snel maar zijn eigen kapje op de zuurstof aansluiten. De beademings ballon had een te grote kap, dus ik maar snel zijn eigen kapje erop gezet. Daarna was er weer geen naald en zaken om het infuus vast te zetten waren er ook niet. Maar ik zweeg.
Gelukkig ging dit keer het infuus wel en mevrouw keek heel triomfantelijk. Oh Rob is heel makkelijk te prikken hoor. Soms weet je gewoon dat je dan gewoon echt moet zwijgen. Maar de tranen zaten bij mij heel hoog. Ongelooflijk dat ze dit een kind aan hebben gedaan.
Snel erna maar naar de kamer. Rob was moe van alles. Snel eten en drinken en even rust. Daarna gingen we de spellingsoefening maken en Rob deed het super.
Wel was het fijn dat de koorts nog steeds weg was. Zou het dan echt nu beter gaan. Ook had hij minder zuurstof nodig. Eindelijk weer.
Ik sloot de TPV ook weer aan en eindelijk rust. Papa kwam met Gijs en Wiese en we hadden lol om pokemon go. We kunnen op de kamer een pokestop aan en dus zijn we lekker bezig
De avond verliep verder rustig. Helaas nog even 38.5 maar dat is iig geen 39 meer. Rob viel rustig in slaap en hopelijk krijgt hij een rustige nacht. Nog iets positiefs: de laatste kweken zijn nog steeds negatief. Hopelijk blijft het, dan kan woensdag de PICClijn er sowieso in en dan hopelijk snel naar huis.
Mij is duidelijk dat vreemde dus echt niet met Rob overweg kunnen. Ze begrijpen hem niet en daarom gaat het zo mis. Maar ja. Het maakt mij duidelijk waarom het belangrijk is het team klein te houden en mij gewoon de zorg te laten doen, want ik dring tot hem door. Nu op naar morgen en vandaag vergeten. Kijken naar mooie dingen ipv dit gedoe.