Dinsdag maar urine weggebracht omdat die er wel wat troebel uitzag. De koorts bleef stabiel tot in de avond. Ineens steeg deze door. Het werd een beroerde nacht met een zieke Rob. Woensdagochtend maar mailen met de kinderarts, tenslotte had Rob op donderdag een OK om de PAC te verplaatsten. Maar eerst nog gebeld met opnameplanning en gezegd dat ik er achteraan ging wat nu wijsheid was.
Ik ging maar naar de kinderarts bellen, want het CRP dat ik had geprikt was inmiddels 32 en dat betekent dus ook dat er vrijwel zeker antiboticum gestart moet gaan worden.
Gelukkig kreeg ik Jos Draaisma zelf al vrijsnel aan de telefoon en omdat de urine zo troebel was leek een UWI nog voor de hand. De operatie zou dan zeker niet doorgaan. In de loop van de middag begon ik echter ook te twijfelen hieraan omdat de hartslag hoog bleef en Rob echt wel ziek was.
Ik belde de huisarts en de assistente ging Den Bosch bellen voor de uitslag. De candida Albicans dus geen UWI.
Dan ga je vrezen voor de PAC. Een kinderchirurg beld inmiddels naar ons op en die zei dat juist dan dezelfde dag de PAC er uit moest. Op dat moment was de koorts iets minder en ik zei dat normaal gesproken men eerst juist met antibiotica start. Tenslotte was de operatie toch voor donderdag gepland. Ik moest gaan overleggen met Jos Draaisma en dus stuurde ik hem weer een mail en gelukkig werd ik vrij snel weer gebeld. We spraken af dat we donderdag gewoon zouden komen en dan bekijken wat te doen.
Rob was iig wat beter en koorts wat gezakt weer. Dus thuis blijven was absoluut verantwoord nu. Misschien wel eerst PAC eruit en paar dagen perifeer en daarna pas weer een PAC. Dat was ook een optie.
Ook nog naast augmentin nu teicoplanin geven en zo waren we in de avond wel even bezig. Naast 2 stoorten antibiotcica ook nog paracetamol iv dat houdt je wel aan de slag.
De nacht verliep redelijk en de volgende ochtend, nadat Wiese naar school was vertrokken, op naar het Radboud.
Al vrij snel kwam de kinderchirurg langs en vertelde ons het plan. Inderdaad de PAC eruit. Deze wordt op gekweekt en als er niks meteen positief wordt dan wordt er een ander PAC morgen terug geplaatst. Als er wel meteen een positieve kweek ontstaat dan een paar dagen AB en dan pas begin volgende week een nieuwe PAC.
Ik was het eens met dit plan alleen wel een domper dat het dus weer 2 operaties worden ipv 1.
Om 12.45 liepen we naar het CDB. Rob was stil en had zijn koptelefoon op. Zich afsluiten van de wereld, gekeerd in zijn eigen wereld. Liever niet dat nog iemand tegen hem praat.
Helaas moest hij op de chirurgische dagbehandeling weer veel te lang wachten. Daar baal je dan zo van. Tranen, die er normaal niet zijn als alles maar vlot doorloopt, liepen over zijn wangen. Gelukkig kon ik hem even troosten en op dat moment kwamen de anestesist en de chirurg binnen. Zo kon Rob tenminste nog zelf aangeven waar hij het infuus wilde hebben en welke pleisters er op moeten. Het lijstje afvinken van wat er gegeven was. Augmentin, teico, paracetamol, granisetron. En daarna op naar de OK, waar je nogmaals alles op moet noemen. Ze wilde Rob liever op de operatietafel in slaap brengen omdat hij in de nacht wat had gespuugd maar Rob begon te huilen en dus maar in bed. Ach de granisetron deed zijn werk dus de misselijkheid was weg.
Rob werd in slaap gebracht en ik mocht wachten. Gelukkig zat Soshannah in de wachtruimte en zo werd het gezellig wachten. Helaas duurde de OK toch iets langer dan gepland en pas na 2 uur kwam de chirurg mij halen. Snel naar Rob. Maar Rob had het best zwaar. De saturatie wilde gewoon niet. en regelmatig moesten we hem even terug halen. Rob was wel toen hij eenmaal wakker was, heel alert, alleen de saturatie bleef een probleem. Ja en een kapje met zuurstof zo mogelijk nog meer. Na hem even streng toegesproken te hebben, accepteerde hij dan toch de zuurstof. Hij had het echt nodig.
De anestesist kwam nog langs en ook zij sprak haar zorgen uit over de saturatie. Ze snapte eigenlijk ook niet dat de foto van februari zo goed was omdat het toch net leek alsof 1 gedeelte van de long niet zo goed werkte.
Ook vertelde zij aan mij hoe je bij Rob een infuus moest prikken omdat het echt heel moeilijk gaat. En deze informatie vond ik zeer interessant. Het verklaarde in ieder geval waarom de meeste artsen het dus gewoon echt niet lukte om te prikken. Het was sowieso een geweldige vrouw. Zoveel waardevolle informatie en ook nog een gezellig gesprek. En handelen in het belang van Rob. Pijn? Ach geef maar een beetje morfine. En ja dat hielp tenminste.
Helaas werd saturatie niet beter en ik zag de bui al hangen dat we tussendoor dus niet naar huis konden Helaas bleek de zuurstof gewoon nodig. Zo bizar dat dit weer gebeurd waar dit voorheen nooit een probleem was.
De artsen kwamen overleggen en ja het was nu eenmaal verstandiger om te blijven. Dat begreep ook ik, want zuurstof heb ik niet in huis en morgenvroeg kunen we zo snel overleggen wat wijsheid is.
Nu de nacht maar hier blijven. Een domper inderdaad en nu maar hopen dat morgen de PAC terug geplaatst kan gaan worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten