12/04 gelukkig verbetering

En dan is er weer zo'n hopeloze nacht. De avond sloten we af met 39, maar Rob sliep net, dus we besloten niks te doen. Lekker laten slapen, het was tenslotte al 23 uur in de avond. Nog even de paracetamol en de koorts zou vast weer zakken.
Om 2 uur had Rob heel veel pijn. We probeerde het vol te houden tot 3 uur. Dan was het weer tijd voor de paracetamol. De arm van Rob waar het infuus in zat was best wel dik. Rob was meteen angstig want hij voelde de bui alweer hangen. Als Rob in paniek raakt moet je hem heel kordaat aanpakken. Dat levert wel een rare blikken op, maar het werkt wel. Rob liet uiteindelijk zijn verband van zijn arm afhalen door mij en we zagen het gelijk. De arm was wat rood en vlak boven de insteek. Ik probeerde het infuus nog was door te flushen. Helaas ging dat niet en de arm zwol meteen op. Kortom infuus kapot.

mam niet stiekem een foto hoor

Dus moest er een nieuwe gezet worden. De kinderarts in opleiding ging eerst een poging wagen. Eerst Rob voorbereiden. Hij wilde niet, maar met wat uitleg dat hij anders nog meer buikpijn zou krijgen, zag ook hij de noodzaak in. Rob werkte keurig mee, maar helaas Na twee pogingen geen infuus. Steeds kwam er wel bloed uit, maar bij doorspuiten werd de arm dik.
Dus moest er een anestesist komen om te prikken. Het was inmiddels voorbij vieren.
Rob werkte bovenwel nog steeds mee. Moest hem wel af en toe tot orde roepen, maar het manneke deed het toch wel knap. De anestesist prikte, en daarna dat gewriemel in die vaten en uiteindelijk zat het infuus.
Ik sloot snel alle lijnen aan en met een bolus morfine kon Rob tegen 5 uur eindelijk gaan slapen.
De pompen piepte nog wat dus mijn slaap werd erg kort. Om 7 uur was het weer gewoon tijd voor paracetomol. Om 8 uur kwam iemand vragen voor ontbijt en toen iemand om 8.20 de pompen kwam nullen gaf ik het slapen maar op. Rob was inmiddels ook alweer wakker. Kortom een hele hele korte nacht.
Rob was wel iets beter. Dat zag je meteen en de koorts was gezakt naar net boven 38. Maar toch blijft dat het zorgen punt. Natuurlijk heeft Rob een grote OK gehad en waarschijnlijk ligt het daar wel aan. Maar we moeten alert blijven. Het kan de urine zijn, zijn drain of gewoon een infectie.
We blijven scherp.
We konden de esketamine afbouwen naar 0,5 de morfine bleef nog staan. Rob blijft nog pijn houden in de buik en verzorgen is een hel voor hem.
De zondagen zijn altijd saai in het ziekenhuis. Rob die wilde voor zijn broertjes en zusjes cadeautjes hebben, voor de jongens een knuffelhondje en voor de meisjes een knuffelpoesje. Oh ja en wat ijs voor hemzelf. Dus mama even naar voren naar het winkeltje en de spulletjes te halen. Rob genoot ervan dat hij zijn broers en zusjes iets kon geven.
We pakte alles in en zo kwamen we de dag wel door. Rob ging nog een film kijken en eindelijk rond 15 uur kwam papa, Luuk en Wiese en kon Rob vol trots de pakjes geven. En Luuk en Wiese vonden het geweldig. Terwijl papa bij Rob bleef, ging ik met Luuk en Wiese lekker op het gras buiten een ijsje eten. Even in de zon, even tijd voor de twee grootste moederskonten.
Daarna toch weer terug naar Rob.
Even zijn bed met zijn allen verschonen en daarna moesten ze weer gaan.
Rob was ook helemaal op. Hij wilde alleen nog maar rust en ik liet hem maar lekker met rust. Een klein beetje rijst eten en daarna had hij zijn koptelefoon op en trok zich lekker terug.
De temp was toch weer gestegen naar 38.5. Hopelijk is dat morgen toch echt voorbij. Ja een klein beetje winst is er wel vandaag, maar we hebben nog een weg te gaan.