09/04 the day after.. zoals altijd een dag van bijkomen

De nacht verliep redelijk. Wel was Rob heel vroeg wakker en kon niet slapen. Ik vertrouwde het niet helemaal maar Rob wuifde alles weg. Nee geen pijn, nee niks. Maar ondertussen mocht je met geen vinger naar hem wijzen. Kortom hij dacht alweer: "als ik nou zeg dat ik geen pijn heb, dan gaan ze iig nergens kijken."
Rob wilde wel een boterham, nou hij at maar liefst 1 stukje op. Maar het begin is er. En elke keer maar kleine slokjes uit zijn babyflesje. Dat drinkt liggend gewoon het lekkerst. En als mama het flesje af en toe ook nog vasthoud dan is dat natuurlijk extra schattig (dat zijn de woorden van Rob) :-)
Er mocht niemand binnenkomen behalve bekende artsen. De urologen mochten wel binnen omdat dr. Wout Feitz erbij was. Wel zei Rob meteen: wat doen die andere hier. Wegwezen.
Dus maar een kort artsenbezoekje. Er zijn tenslotte nu weinig bijzonderheden. Het is de dag na OK en dus een enorme dag van rust en bijkomen.
De kinderchirurgen werden helemaal de kamer uit gedirigeerd dus ging ik maar meteen visite met ze lopen in een aparte kamer. Daar bespraken we het beleid.
En soms is het goed dat je mee praat. Ze wilde als plan de morfine tegelijk met TPV laten lopen. Maar dat zou betekenen dat de paracetamol, fluconazol, amoxicilline allemaal via het perifeerinfuus zouden moeten. En dat gaat gewoon niet. Te grote flow voor perifeer en ik weet dat dat dan veel te snel gaat sneuvelen.
Maar even zelf met ander idee gekomen en dat was uiteindelijk het beleid wat zou worden toegepast. Het pijnteam zou komen voor het pijnbeleid.
Rob kreeg het ondertussen steeds moeilijker. Zelf spelen met Masja ging niet. Alleen maar naast zijn bed zitten en zwijgen. Ach we zijn het gewend, maar dan weet je ook dat de pijn er gewoon is.
En jawel Ineens was de pijn in alle hevigheid daar. De arts werd redelijk snel gewaarschuwd en er werd een bolus morfine gegeven en de esketamine ging van 0,5 naar 1.
Daarna kwam het pijnteam We gingen in een aparte kamer zitten en omdat er een engels sprekende stagiair bij was zei ik dat het allemaal net zo goed in het Engels mocht. Zo kon ook hij het gesprek volgen, dat was net zo makkelijk. Kwam de ervaring van de 3 weken in cincinnati's childrens hospital weer goed van pas. :-)
We besloten dat de morfine omhoog mocht naar 2,5 en de esketamine naar 1.5 Mocht het niet gaan dan mochten beide nog worden verhoogd met 0,5 en desnoods nog diclofenac IV erbij.
Ik was blij met het beleid. Eerst zorgen voor een pijnvrije Rob en daarna verder kijken.
Rob viel al vrij snel in slaap. Daarna kwam opa even. We genoten er beiden van. Gewoon rustig zitten en een klein beetje praten. De pijnstilling hielp en Rob had weer even praatjes. Ook tegen dokter Jos. Gezellig gewoon even kletsen.
Daarna viel Rob weer in slaap.
Helaas steeg wel zijn temperatuur inmiddels, maar ook dat kan gewoon komen van de operatie.
Dat Rob alleen bekende artsen op de kamer wil bleek wel weer. Eerst kwam er een chirurg in opleiding die resoluut de deur werd gewezen. Maar toen dr Ivo kwam werd die hartelijk ontvangen. Ja verschil moet er zijn.
Papa, Luuk en Wiese kwamen ook even gezellig langs. Rob wil bekende om zich heen . Even hen vasthouden, even hen knuffelen. Mooi om te zien. Papa kon hem zo een paar hapjes eten geven.
Helaas moesten ze alweer snel gaan.
Rob had inmiddels 38.8 dus we blijven alert.
Het is momenteel goed geregeld in het Radboud met de zorg. De zorg doen we zelf, Ik trek de paracetamol op bijvoorbeeld, maar laat de verpleegkundige altijd controleren. Ik mag zelf met de artsen praten en we handelen samen, kijkend naar het kind. Het beleid wordt samen besproken en uitgevoerd. Ze zorg is intensief bij Rob maar zo is het goed te doen. Alles in belang van het kind. Het geeft rust. Ook voor Rob, want ook hij vertelt mij wat hij graag zou willen en uiteraard nemen we dat mee..
In het begin van de avond kreeg Rob toch weer pijn. Helaas was het nog veel te vroeg voor paracetamol. Ja en de morfine naar 3 is toch wel heftig. Misschien dan de diclofenac IV zoals het pijnteam had voorgesteld? Goed idee, ware het niet dat het in het protocol van de afdeling stond dat het niet mocht worden gegeven. Ja wat nu. Ik mailde de kinderarts maar en ondertussen werd het later dus ik besloot om de paracetamol toch maar vast te geven. Maar dit moet wel geregeld worden want als Rob in de nacht ook weer zo vroeg pijn krijgt dan wil ik hem de diclofenac toch kunnen geven. We wachten dus maar af.