13/11 policontrole

Rob begint steeds verder op te knappen. Wel heeft het echt zijn tijd nodig. Vandaag moesten we dan ook vroeg naar de kinderarts om toch zo vinger aan de pols te houden.
De arts en ik hadden nog een gesprek over afgelopen dagen. Het was ook voor de arts spannend geweest hoe alles thuis zou verlopen. Wel heel mooi dat hij zei, dat hij Rob naar huis liet gaan, omdat hij wist dat ik de controles trouw zou uitvoeren en uitgebreide verslagen zou mailen. Genoeg details om een beleid op te voeren. Wel vroeg hij zich af wat ik gedaan zou hebben als hij zijn telefoon bv niet gehoord zou hebben. Ik vertelde dan ook dat ik dan heus wel de afdeling gebeld zou hebben voor een goed artsen advies.
De samenwerking in dit soort situaties blijft gewoon van enorm belang. Ik begreep zijn zorgen dan ook volledig. Gelukkig is alles goed gegaan. Ik vind het gewoon geweldig dat de arts in het belang van Rob heeft gehandeld.
We moesten nog wel bloedafnemen en urine. Alles voor de zekerheid controleren. En werd de antibioticakuur nog een week verlengd. Gewoon omdat het gevaar de de port-a-cath nog niet is verdwenen. Dus nogmaals een week lang 4x per dag augmentin via het infuus.
Rob zit inderdaad nog wel wat bleek, maar in ieder geval hoorde we hem weer op de gang schateren van het lachen om de cliniclowns. Hij was zo hard aan het lachen dat iedereen spontaan in de lach schoot.
Gelukkig mocht ik zelf de bloedafname doen en zo zaten Rob en ik weer rustig samen in de kamer met de buisjes. Altijd hetzelfde ritueel. Rob voelt of zijn handen warm zijn en zoekt dan de vinger uit.
En ik mag dan prikken. En Rob doet dan weer het dopje op het buisje en zwenkt het bloed zachtjes op en neer. Goed teamwerk dus.
Iemand van het TPV team kwam binnen omdat de naalden van de PAC gingen veranderen. Tja en dat had Rob nou net niet moeten horen. Veranderen daar houdt hij niet van. Dus zijn humeur sloeg meteen om. Gelukkig waren de cliniclowns nog steeds in de wachtkamer en daar hoorde we hem even later weer enorm lachen. Gelukkig maar.
Na even wat uitleg maar weer naar huis. Even langs de apotheek met het recept en daarna naar huis. Rob zette ik wel even voor een uurtje op school af. De kinderen vonden het super leuk dat hij weer eens op school kwam en Rob genoot een beetje van die aandacht om daarna maar meteen weer op de tafel te gaan liggen om zo weer onzichtbaar te worden.
's Middags ging Rob ook weer naar school. Inmiddels zijn ze daar ook gewend aan mijn aanwezigheid. De andere klassen worden alleen steeds nieuwsgieriger wat er toch allemaal in mijn zilveren koffertje zit. De leerkracht kwam langs om te vragen of ik dat eens wilde vertellen en op zich is dat best een goed idee. Dan maar eens een keer uitleg gaan geven. Zo weten ze ook een beetje wat het is om met een handicap en chronische ziekte te moeten leven.
Rob genoot weer op school en thuisgekomen was hij moe maar het was de moeite waard. Gewoon weer meedoen met de gewone kinderen. Want gisteravond zei hij nog tegen mij:" Mam , ik wou dat er een fee kwam. En die fee die kan er dan voor zorgen dat ik weer kan lopen en dat ik net als andere kinderen kan zijn."